eigen actualiteiten

 16-10-2020

Echte rare tijden zijn het. Ik ben hiervoor acht weken opgenomen geweest. Daarna ben ik 6,5 weken thuis geweest, tot het weer mis ging. Ik ben op zoek naar een andere rustigere buurt, een woning die ook lichamelijk gezien geschikt voor mij is. ik was de tweede op de lijst. Maar kreeg bericht dat de eerste op de lijst het huis hadden aangenomen. Daar ging mijn perfecte huisje. Heel even stort mijn wereld in. en deed ik erg domme, gevaarlijke dingen. Een vriendin die mij op dat moment belde heeft mijn leven gered. Ik was dicht bij de dood, en heb even op de ic gelegen. Al vrij snel werd ik door gestuurd naar de crisis opname. Na veel wikke en wegen werd er een gedwongen opname van gemaakt. Nu zit ik weer, op dezelfde afdeling, in opname. Deze avond is er iets gebeurd wat ik niet kan verklaring. Of eigenlijk deze week. De gang waar ik zit, zit momenteel een man. Hij heeft moeite met mij. Afgelopen week liep die spanning flink op. vanavond tijdens het eten gooide hij zijn bord met eten voor mijn neus, en begon hij te huilen. Ik heb erg veel moeite met emoties, zo wel bij anderen als bij mezelf. Hij zei tegen de verpleging of ze haar hier alsjeblieft weg wilde halen. Door afbouw van een medicatie begint de onrust weer erg toe te nemen bij mij, en ik was erg angstig over waarom deze meneer steeds zo naar, naar mij toe deed. En dat nu zo opliep, mis ging. Het waarom is wellicht niet mijn zaak, maar hij heeft later in het kort verteld waarom hij moeite met mij heeft.  Maar het maakte mijn eigen spanningen groter. ‘Wat doe ik fout?’ vraag ik mij af.

de verpleging heeft het aardig goed opgepakt. Maar de spanning heerste wel bij ons beide. Ik ben naar mijn kamer gegaan. En had mezelf niet onder controle. Ik heb mij zelf behoorlijk beschadigd in dusdanige mate dat zelfs de verpleging er wel een beetje van schrok. Ik ben weer ingepakt in het verband. Daarna met verpleging in de huiskamer gezeten. We hebben over muziek gepraat. ‘under your scars’ een lied waarmee hij wilde uitleggen dat hij nooit boos zal worden als iemand zich beschadigd. Je hebt verpleging die, helaas, in zekere mate, wel boos worden of afkeurend reageert.

Mijn littekens zijn heftig om te zien, en als ik in de zomer met T-shirt loop weet ik dat er mensen naar mijn armen kijken. Af en toe haat ik mijn littekens. Maar weet dat ieder litteken staat voor mij en schade, psychische schade die zich lichamelijk laat zien.

ook is er nog ‘gedoe’ geweest met een andere patient en mij. ik ben blij dat ik daar, na veel gepieker, toch mee naar de verpleging ben gegaan. 

het is voor mij erg onzeker hoe dit weer  verder gaat. officieel loopt de crisismaatregel/gedwongen hier zijn bijna af. ik weet totaal nog niet waar ik aan toe ben.  

 

09–07-2020

na de opname  

Acht weken, acht weken lang heb ik in gesloten opname gezeten. Het maakte mij

eigenlijkweinig ui waar ik was. Het bood mij wel wat veiligheid met name richting mezelf. Ik heb

mezelf gezien op een manier die ik nog niet kende. Agressie die ik nooit tot uiting bracht, en nu

op eens om 1 klein foutje, een opmerking die verkeerd valt, en ik ben verdwenen in mijn hoofd.

De eerste keer in deze opname dat dit gebeurde, heb ik hete koffie gegooid naar een

verpleegkundige en een boek. Ik schrok daar zo van dat ik met dikke luide tranen er bij weg liep

en dacht ‘ik moet iets anders voelen’. Mijn aller eerste optie die ik tegen kwam was de

waterkoker in de keuken. Die zetten ik aan en ben janken in elkaar gezet op de keukenvloer. De

verpleging hoorde de waterkoker, de waterkoker, koffiekan en misschien nog wel meer dingen

werden gelijk bij mij weg gehaald. Ze hebben er toen zo snel mogelijk een dienstdoende arts bij

gehaald. Een aantal verpleegkundige daar ken ik al 10 jaar. Niemand, inclusief ik zelf, heeft mij

ooit zo meegemaakt.

Helaas was dit niet de laatste keer dat dit behoorlijk mis ging. De controle lijkt weg. Iedere keer

dat het flink fout was gegaan, zat ik letterlijk met wonden, van het ‘vechten’ met de verpleging,

het vechten tegen mezelf? En kreeg ik achteraf van mede patiënten te horen wat er gebeurd

was.. Dat ik, kennelijk, in een soort ‘oerkracht’ zit in die momenten.

 

Tijdens deze opname, ben ik lichamelijk ook nog behoorlijk ziek geweest. Ik werd eigenlijk

steeds zieker, omdat ik hulp niet durfde toe te staan. Als de verpleging of artsen er over

begonnen klapte ik dicht. Ik had behoorlijke problemen met mijn darmen. Ik had

een verstopping vlak onder mijn maag. Waardoor ik niets kon binnen houden. Uiteindelijk ook

stopte met eten, want waarom eten als het er weer gelijk uit wil? Alleen drinken/vloeibaar kon

langs de opstopping. Waardoor ik een soort van lekkende rioolput werd. De laatste 4 dagen was

ik daar zo ziek van dat ik door de pijn al niet meer dan vijf kleine stapjes kon lopen, met

rollator. Die dagen vielen net in een weekeinde. Maandag ochtend hebben ze gelijk de

somatische dienst erbij gehaald. Het was eigenlijk dat ik niet echt meer een andere keus had,

want dan zou het levensbedreigend geworden zijn. Dus ik kreeg een canule. Op zich viel dat ene

kant mee, en de andere kant niet. trauma-flashbacks. Mezelf schuldig maken aan mijn trauma’s,

in mijn hoofd dan. Mijn lichamelijke gezondheid is al minder goed dan gemiddeld. Maar ik moet

hier nog steeds van aan sterken. Het heeft mij zo veel energie gekost.

 

Tijdens de opname, trof ik voor mij, net de verkeerde psychiater. En daar ging veel in mis. Ik

vroeg hem naar mij te luisteren. Naar wat ik te vertellen heb, naar wat ik denk dat er mis gaat

en wat er waarschijnlijk nodig is. hij luisterde niet, en trok hele vreemde conclusies.

Ik ben er niet beter uit gekomen. Desondanks leef ik nog wel. Ik ben de eerste echte dag thuis

met mijn eigen psychiater in gesprek geweest. We proberen pillen om de storm in mijn hoofd

wat te dempen. Maar om er zo veel tegelijk aan de hand is. zal dit voor het volledige

problemen-pakket maar een stukje zijn, en niet voldoende op kans voor een beter leven.

De euthanasie-weg zal hoogst waarschijnlijk weer geopend worden. Mijn arts ziet mijn lijden.en

zal mij ondersteunen.

 

 

08-06-2020
Het leven op een crisis afdeling (tijdens ‘corona-tijd’)


Een crisis tijdens een crisis, het is wat. Een ding was voor mij wel heel duidelijk, thuis ging het

niet, door alle maatregelen kon ik werkelijk geen kant op. de vier stapjes naar de scheur werden

een uitdaging.

Ik ben niet rechtstreeks bang voor het virus, wel voor de gevolgen die er allemaal bij komen

kijken. 14 maart was ik voor het laatst naar een winkel geweest. Een supermarkt wel te

verstaan. Op dat moment waren er nog geen maatregelen. Maar al we een enorme voelbare

spanning. Ik reed op mijn scootmobiel door de winkel. Mijn handtas zat nog in het mandje, om

wat ruimte voor mijn boodschappen te maken haalde ik mijn tas er uit. In een van de

voorvakjes was het knoopje er af en daar zaten pasjes en een mini spiegel in. ik had iet door at

ik de tas verkeerd om vast had. De pasjes vielen op de grond. Ik was zwakker in mijn benen

dan gemiddeld, had drukken dagen gehad. Ik wilde afstappen om de pasjes te pakken en ik viel,

zakte door mijn benen. Niemand, helemaal niemand die mij kwam helpen. Ik lag tussen mijn

scootmobiel en een vriesvak in. het duurde een ruime tien minuten voor ik weer op mijn

scootmobiel zat met de pasjes weer in mijn tas.

mede door dit voorval, durf ik met al die maatregelen, en spanningen niet meer op straat, laat

staan winkels ik ben daarna nog 1x bij een Acton geweest, maar toen daar winkelwagentjes

verplicht waren en eerst ontsmet, ben ik gelijk omgedraaid. De periode dat ik nog thuis was,

ging ik in zekere zin steeds verder achter uit.

 

Ik werd iedere dag gebeld door mijn behandelteam en mijn woon begeleiding, en later ook nog

door de huisarts, maar het werd steeds moeilijker om überhaupt om bijvoorbeeld de telefoon op

te nemen. De stemmen in mijn hoofd hebben een zekere invloed gehad. Uiteindelijk ben ik 30

april door mijn psychiater naar een gesloten instelling van ggz gestuurd.

Het is bijzonder hier te zijn. waarom? Denk je misschien. Een van mijn laatste opnames was in

2017. ik ben des tijds, aangevallen door een mede patiënt. Ik wist niets over hem. Hij was pas

net binnen, en niet bepaald aanspreekbaar. Later hoorde ik dat hij op de verkeerde afdelingen

was geplaatst, omdat er nergens plek was. Hij was verstandelijk gehandicapt, en had een

psychose. Het was avond tijdens overdracht tijd. Hij zat ik de gang. Ik liep langs hem, bijna

twee meter van heb vandaan. Kennelijk vanuit zijn ‘ziek zijn ‘, zag hij mij als een bedreiging. Hij

viel mij aan, probeerde mij te wurgen met mijn pyjama. Er was nog iemand van de verpleging

die iedereen erbij riep van haar collega’s. Het meeste merkwaardige aan de situatie vond ik dat

de volledige aandacht op hem werd gericht.. Dat ik geen zuurstof meer binnen greep, was

kennelijk op dat moment nog bijzaak. Het scheelde niet veel maar dat was ik bijna K.O. gegaan.

Ze stonden met zes man om hem heen. Probeerde hem rustig te krijgen en zeiden tegen hem

dat hij los moest laten. Toen hij had losgelaten schreeuwde een van de verpleging tegen mij, ik

kon mij niet verroeren van de schrik. Werd geschreeuw ‘ga weg, ga weg’ en dat deed ik. na tien

minuten kwam er iemand bij mij van de verpleging, omdat er inmiddels genoeg mensen waren

voor hem. De dag erna ben ik uit een soort shock met ontslag gegaan.

Nu zit ik letterlijk op dezelfde afdeling. De hal waar dat voorval gebeurde herinnerd mij er aan

wat daar gebeurde.

Hier werden ook wel drugs gehandeld, of gekocht voor elkaar, omdat de een keer vrijheden

heeft en de ander wel, patiënten die je ‘een soepje’ gegeven en uiteindelijk blijkt dat het een

aardig hoge dosering is van medicatie. Er wat gejat en ik kan wel door blijven gaan.

Deze opname ben ik zelf al heel anders. En ook veel voorzichtiger met andere patiënten. De

eerste was een rollercoaster aan herinneringen van deze afdeling en opnames sowieso.

Inmiddels zit ik hier al bijna zeven weken.

Behalve bij mij zie ik qua patiënten op veel overeenkomsten, maar ook de ‘psychiatrische ‘

verschillen.

Ik zien dat er momenteel, vooral op de andere twee gangen, veel vrouwen zitten. En nu weet ik

het niet honderd procent zeker, maar bij vrijwel iedereen zie je plekke van automutilatie. Ik ben

daar geen uitzondering op. even geleden was best heftig. Een vrouw die, vermoedelijk, een deur

heeft geprobeerd open te ramen met haar schouder. Schouder en boven arm gebroken op drie

plekken, een gips voor haar halve boven lijf, het hoe het precies weet ik niet helemaal. Een

vrouw die zo hard ergens tegen aan trapte dat haar voet gebroken is. een andere die ook met

gips(?) e mitella liep, heel veel snijwonden bij veel patiënten, af en toe brandwonden. Soms

moeten ze gezegd. Een patiënt die was, waarschijnlijk, boos. Computer kapot gemaakt van de

verpleging. Het duurde even een paar dagen en toen hadden ze daar weer een nieuwe

computer, slechts voor twee dagen. Toen kwam er een andere patiënt die de net nieuwe

computer kapot smeet samen met alles.

Het aantal vervangen ramen, en ramen die nog vervangen moeten worden, ben ik middels de

tel in kwijt.

Ik ben bang voor mezelf, voel me regelmatig agressief. Waar dit vandaan komt weet ik niet. Ik

heb, in mijn derde week hier, een verpleegkundige aangevallen. Ik heb hete koffie naar hem

gegooid en nog wel meer. Was totaal mezelf kwijt. En eigenlijk heb ik mezelf niet meer terug

kunnen vinden. Misschien besta ik niet meer.

Ik voel me meer dood dan leven. Is dat dan een teken om naar de dood toe te gaan? Ik vraag

het mezelf wel eens af.

ik heb geen verlangens meer, ik mis niet echt iets, ik hoef niet echt iets, ik vind niets meer echt

leuk. Er zijn tranen en vermoeidheid.

23-05-2020

Hoe slecht kan het gaan

Van slecht, naar slechter, naar nog slechter. Wauw wat is het hard naar beneden gekelderd.
In mijn hoofd zijn er een aantal dingetjes veranderd, en dingetjes bijgekomen.
Door alle maatregelen van de coronacrisis, was ik een poosje veel alleen. Nou ja alleen, er waren geen fysieke lichamen om mij heen. Alleen ben ik nooit, met alles wat er in mijn hoofd gebeurd. De stemmen in mijn hoofd hebben een soort van vrijbaan gekregen doordat er van buiten af bijna geen menselijke invloed meer was. De wetten werden strenger, en ieder contact werd moeilijker. Dat dagelijkse telefoontje van hooguit een half uur, heeft van 23,5 uur de rest van de dag de tijd om er op in te rammen, wat ik fout kan doen, hoe mijn regels van stand zijn gekomen, hoe zinvol ze in het verleden zijn geweest, en wellicht in de toekomst zouden kunnen zijn. Tenminste als ik nooit begonnen was met praten. Want daar ligt mijn fout, de eerste grote fout. Mijn vriendinnen vertellen wat er toen aan de hand was. En een balletje dat begon te rollen. Heb ik daar mee mijn toekomst na mijn 16e kapot gemaakt? Of zou het op een andere manier wel naar buiten gekomen zijn omdat ik van binnen al volledig kapot was? Of had ik, in stilte, een eind aan mijn leven kunnen maken, zonder dat iemand wist wat ik heb mee gemaakt? Dat ik niemand mee had getrokken in mijn leed. Want dat ik leed en lijdt, is mij duidelijk. Maar om daar anderen die om mij geven en ik om die anderen, mee te sleuren in mijn leed, doet mij soms nog wel meer pijn.
De tijd nadat mijn ggz-periode begon, ben ik ook in allerlei moeilijke omstandigheden terecht gekomen. Maar toch gaat het eigenlijk altijd over ‘het verleden’.
De ontwikkeling van een kind is er belangrijk en veel bepalend voor de rest van je leven. Als er in die periode heel nare dingen gebeuren verstoord dat de ontwikkeld, bijvoorbeeld op emotioneel vlak maar ook op veel andere gebieden.
Ik snap dan ook dat in therapieën voornamelijk wordt gekeken naar de dingen van vroeger. Maar als je probeert daar mee bezig te zijn, en ondertussen, maak je dingen mee, die ook verschrikkelijk zijn, dan krijgt dat gedeeltelijk weinig plek. Zowel het verleden als het heden komen vast te zitten. En de stapel wordt groter.
Momenteel ben ik op een gesloten opname afdeling. Ik ben aan een stuk somber, er is een onrust bijgekomen, achter in mijn hoofd, wat ik niet kan verklaren of plaatsen, ik voel me agressief, en een heel stuk angstiger en dan het ‘gewone problemen pakket’ er nog bij, dus de stemmen, mijn wetten, nauwelijks vertrouwen, pijn..
De afdeling waar ik zit, is moeilijk om te zijn. De laatste keer hier, zo’n drie jaar geleden ben ik aangevallen door een mede patiënt. Hij verkeerde in een psychose, was in de algemene hal, moest naar de separeer, maar er was geen plek. Dit hoorde ik overigs achteraf. Ik liep langs de tafel waar hij zat, hij zag mij kennelijk als een bedreiging, en heeft mij geprobeerd te wurgen. In de GGZ is het kennelijk zo dat je als verpleegkundige, in dat soort situaties moet richten op degene die ‘doordraait’. Om hem niet meer van slag te maken, konden ze hem niet aanraken alleen op hem inpraten, in de hoop dat hij rustiger zou worden en los zou laten. Dat ik niet meer kon ademhalen was op dat moment nog bijzaak. Vanuit mijn positie vond ik dat erg moeilijk te begrijpen. Hij liet net op tijd los, ik was helemaal licht in mijn hoofd en kon niets. Ik wist niet hoe te reageren. Een van de verpleegkundige die daarbij was schreeuwde tegen mij dat ik weg moest gaan. Ze waren met zes man bezig met de meneer die mij aan viel. Tien minuten later kwam er iemand naar mij toe, om te kijken hoe het ging. Mijn pyjama shirt was gedeeltelijk kapot gescheurd en mijn hals/keel was gevoelig. En ik kon geen woord uitbrengen. Uiteindelijk heb ik gevraagd, ‘wat heb ik fout gedaan?, waarom viel hij mij aan?’
nu ik hier weer ben, denk ik regelmatig terug aan toen. Vooral als ik door die hal loop. Ik ben erg op mijn hoede met andere patiënten. Tijdens eerdere opnames maakte ik weleens vrienden ook lang daarna nog contact, zelf nu met sommige nog contact. Nu durf ik dat met geen haar op mijn hoofd aan.
De eerste week van deze opname, heb niets opgenomen qua van de mensen die hier ook zitten. Te gevaarlijk, hoorde ik in mij zelf. De tweede en derde week waren best bijzonder. Ik laat in mijn gevoel niemand toe, maar ik merk dat er wel mensen zijn die toenadering zoeken. Al gaat dat hier echt anders dan bijvoorbeeld in de kroeg of de supermarkt. Die twee weken zaten vier mensen hier op deze gang. Geen wisselingen van patiënten, niemand die weg ging, niemand die er bij kwam. Op een afdeling als dit is dat uitzonderlijk. De andere twee gangen op deze afdeling heeft waarschijnlijk wel meer wisseling in gezeten, maar heb er weinig van mee gekregen. Ondanks dat we alle vier totaal verschillend zijn en ook totaal verschillende problemen, was er een bepaalde verbintenis, die niet in woorden is te omschrijven. Je bent geen vrienden, je tolereert elkaar.
Afgelopen week, week vier, is er veel veranderd. Helaas in negatieve zin. Twee mensen weg, vier mensen erbij. Een paar die behoorlijk onrust veroorzaken bij anderen.
Door mijn eigen toestand krijg ik er weinig van mij. Althans ik zie het wel gebeuren maar het dringt niet door. Het voelt als of ik continu leef in een staat die je hebt na het horen van een overlijden van een goede vriend, maar nog niet kan reageren.
Ik zie bij iemand anders, die eerder regelmatig haar hart uit storten bij mij, weg zinkt in de onrust van een ander. Ik heb te doen met haar.
Na de lange momenten van janken, janken en janken, ben ik zo moe dat ik niet kan denken of voelen. In contact met anderen, wordt ik dan wat ongemakkelijk.
Net sprak ik kort iemand van de verpleging. Hij benoemde dat ik er moe uit zie. Ik heb geen idee hoe ik er uitzie, maar voel me wel moe, dus beaamde ik dit. Ik drink al veel te lang, veel te weinig. Al is vorige week een paar dagen iets beter gegaan qua drinken. Als schets, ik drink gemiddeld een halve liter per dag met af en toe korte periodes iets meer.  Die periodes zijn dan vaak ongeveer een liter tot anderhalve liter per dag. Hoe dit al zo lang goed kan gaan is mij een raadsel. Nou ja, helemaal goed gaat het ook niet. Mijn mond en keel zijn helemaal uitgedroogd, knallende hoofdpijn en het kan ook wel een beetje een rol spelen in het probleem van mijn darmen. Mijn darmen zijn zo ongeveer gestopt met werken, tja meer zal ik daar maar niet over zeggen.
 Hoe dit allemaal verder zal gaan? geen idee.

24-04-2020

En toen ging het in eens heel hard achteruit. Alsof ik geen enkele voet meer heb om op te staan. waar ligt de grens nu nog? ben ik die niet allang voorbij? loopt het echt fout dit keer? of red ik het nog niet, en wordt ik nog op tijd geredt?

Ik bij bijna aan een stuk door suicidaal in mijn hoofd. De stemmen in mijn hoofd maken het mij niet makkelijk. Het continu thuis zitten ook niet. Ik hoor constant van alles en nog wat aan geluiden. Echter ik kan niet meer uit elkaar houden welke geluiden nou bij buren weg komen, aangezien bijna iedereen thuis is, of dat het allemaal in mijn hoofd gebeurd. In mijn hoofd gebeurd ook heel veel. Ik ben alles betrouwbaar naar mezelf toe. Er is nauwelijks nog comunicatie in mijn systeem. Alleen als ik iets verkeerds denk, of doe, of de neiging heb, ergens over twijfel, wordt ik daar keihard op terug geworpen in mijn hoofd. Met alles wat er met mijn lichaam gebeurd is niet al te best. 

De enige geruststelling die ik mijzelf toe kan werpen is dat ik toch al lelijk ben, dus een liteken meer of minder maakt niet meer uit. 

Het zou mij eerlijk gezegd echt verbazen als ik hier nog uit kom. Ik ben inmiddels zo ver weg getrokken en onder invloed van wat ik allemaal fout kan doen, en bang voor wat er allemaal in mijn hoofd gebeurd, dat ik geen hulp meer durf aan te gaan.

Mijn behandelteam heeft, niet heel direct, aangegeven dat ze vinden dat ik in ‘crisis’ zit. 

Ze willen volgende week daar over in gesprek samen met de psychiater. 

Ik heb geen idee hoe ik reageer, hoe mijn ‘systeem’ reageert en hoe dat verder verloopt. 

Maar eigenlijks het belangrijkste, of ik die dag levend haal. 

Aangezien ik erg goed ben in zelfsabotage, zal dat moeizaam zijn. Ik vertrouw mezelf niet. 

Maar als ik het anders bekijk, 15jaar geleden heb ik mijn eerste suicide poging gedaan. En ik leef nog steeds. Of dat iets goed of iets slechts is laten we maar in het midden. (aangezien ik het als falen zie).

We kijken maar vooral niet te ver voor uit. En gaan eerst maar de nacht in. Slapen. Waarschijnlijk nachtmerries. Het ergste en meest slopende in de 24 uur van een dag.  

 

Corona-crisis (30-03-2020)

Wat is er opeens zo veel veranderd in het dagelijks leven. De 14uur woon-begeleiding, behandelteam op basis wat nodig is, met emdr/trauma therapie bezig, 5 dagdelen in de week naar een zorgboerderij, 1xper week huishoudelijke hulp en andere tussendoor afspraken
niets van dit alles staat nog, behalve huishoudelijke hulp, mits we allebei niet hoesten. Ik wordt wel gebeld door mijn behandelteam maar ik ben niet goed in serieuse dingen via de telefoon te bespreken. Het aanbod van beeldbellen maakt mij alleen maar angstig. Ik ben dan thuis, eigen omgeving, wat als ik ‘iets geks doe’, en dat niet door heb, of dat een van de dieren op het moment van beeldbellen er door heen stoort of dat ik het vergeet, en niet het juiste apparaat heb aan staan om te kunnen beeldbellen? Of wel heb aanstaan maar mij wezeloos schrik, en ik bijvoorbeeld toch snel reageer, maar er tandpasta op mijn neus zit? of iets anders..? Kortom het geeft mij te veel stress als ik daar aan ga beginnen.
Ondertussen sta ik, net als vele andere er bijna alleen voor. Omdat boodschappen doen, met al die maatregelingen voor mij niet te doen is, ook praktisch niet, ik rij met een scootmobiel, dan is een verplichte kar niet te doen, moet ik wel voor elkaar zien te krijgen dat ik boodschapjes in huis heb. Nu had ik het ‘voordeel’ dat ik zelf even erg ziek was en niets binnenhield, en uiteindelijk in twee weken tijd op 1pak rjjstwafels heb geleeft. Financieel scheelt het, en ook voor de stress om met de bedrukte sfeer naar een winkel te moeten of inmiddels het geregeld krijgen dat iemand boodschappen voor mij haald. Hulp vragen vind ik al lastig genoeg.  Mijn zelfzorg is even afgedaald naar nul, automutilatie vaak en heftige, nauwelijks eten.  Dat ik zelf zo ziek was, met name dat ik niets meer binnen kon houden, maakte ook dat ik mijn medicijnen die ik heb binnen hield. Ik heb 17verschillende medicijnen. Zowel psychisch maar ook niet psychisch, zoals voor mijn schildklier, blaas en meer.  Na drie dagen had ik om de 20 minuten hele heftige paniek aanvallen, die ook ongeveer twijntig minuten duurden. Uiteindelijk is dat ook enigzins misgegaan. Hoe en wat weet ik niet, alleen dat de buren ’s nachts aan de deur stonden en gelijk een ambulance belde.  helaas is alles behalve serieuse verdenken van corona, gelijk al, ‘hier mogen we nu niets mee doen’.  In een ‘normale’ situatie, hadden ze mij naar het ziekenhuis gebracht en aan infuus gelegt. Ik had behoorlijke uitdroogverschijnselen en wonden die eigenlijk gehecht had moeten worden.  uiteindelijk wel dankzij de ambulancemedewerkers geregeld gekregen dat ik een medicijn tegen de misselijkheid kon krijgen de volgende dag om uiteindelijk mijn gewone medicatie binnen te kunnen houden, en ook drinken.  26uur na die nacht krabbelde ik stukje bij beetje op. Wat betreft de wonden, er werden een aantal hechtpleisters overheen gedaan. Mijn huid reageert daar alergisch op. dus die hebben er niet lang opgezeten. Ruim een week met en open wond gezeten, die dreigte te gaan ontsteken. Wat ik gelukkig heb ‘behandeld’, maar nog steeds niet goed dicht is. 
  Dat er nu helemaal niets is op een dag, qua andere mensen zien, raak  ik steeds meer terug in oude angsten. Ik zie er steeds meer tegen op dat de wereld weer begint te draaien.  Ieder contact dat mensen telefonisch met mij zoeken begin ik al steeds meer tegen op te zien. Vooral omdat mij steeds gevraagt wordt hoe het gaat en daar heb ik geen antwoord meer op. 
Voor iemand ook maar wist dat er bij mij eigenlijk heel veel aan de hand was, heb ik heel lang gezwegen over heel veel. Toen ik 16 was brak ik ongeveer in stukjes en was er van alles aan mij te merken, maar is nog best lang onduidelijk geweest wat er aan de hand was. Er is ook bijna niemand die weet ‘wat dat nou allemaal is met mij’.  Met name trauma’s hebben gemaakt dat ik het moeilijk heb. Tot mijn 16e gezwegen en ook daarna zijn er slechts enkele, psychologen, geweest wat er daad werkelijk speelt.  
Om niemand te vertrouwen, is normaal voor mij. Nu ook therapie en de begeleiding weg valt, kruip ik in mijn oud strategische overlevings-systeem.
De andere zijde, ik kan rust pakken wanneer het mij past.  Ik was al een hele poos toe aan rust. met name i.vm. therapie.
  het liefst trek ik mij voor altijd terug in isolement. Maar dan liever geen buren, die zich zorgen kunnen maken en een lijf dat geen voedsel nodig heeft en liever ook niet zo veel last van mij angsten en nachtmerries, momenten dat ik mezelf kwijt ben en een lijf zonder pijn en dat ik geen medicatie nodig ben..
Sluit ik mij af, is een van de eerste problemen vaak dat de medicatie op is (ik krijg voor een week). Krijg ik geen medicatie meer binnen, dan wordt ik aardig ziek, op verschillende vlaken en gaat in feite alles mis.  Ik vind het verschrikkelijk om te zien dat ik afhankelijk ben van anderen, terwijl ik ook altijd bang ben in het bijzijn van anderen.
Misschien mag ik het niet denken, laat staan zeggen of schrijven maar af en toe hoop ik dat ik dat virus ook krijg en er aan sterf. Alleen maar omdat ik het niet goed zie komen als de wereld weer gaat daaien. Kan ik mee draaien? of ben ik weer bij het begin?
nu eerst nog even rust..

                                                                                                        

 

Alle dagen overleven (08-03-2020)

Ik lees de laatste tijd veel persoonlijke verhalen. In vele herken ik stukjes, stukjes die ik zelf ook heb, maar in ieder stukje gaat ‘t toch net even anders, of er ontbreekt wat.

Ik heb onder andere DSNAO, dat betekent Disociatie Stoornis Niet Anderszins Omschreven. Al zijn we in zekere zin wel ‘verder’ dan de NAO-versie. Er wordt echter bijna niet gesproken over mijn diagnose. Dat maakt ook niet uit, in zekere zin. Behalve op de momenten dat je formulieren in moet vullen of gesprekken hebt met instanties die iets laten afhangen van diagnose.

Ik ben voornamelijk bezig mijn dagen te overleven. Mijn lijst van trauma’s is lang, zowel in jaren als in hoeveelheid. Van die stukken uit mijn leven herinner ik mij maar delen, of voornamelijk bepaalde aspecten. Voel ik mij onveilig, dan ben ‘ik’ weg. Ik ben daardoor veel tijd kwijt en niet iedereen kent mij als dezelfde persoon. In mijn dagelijkse dingen voelt het vaak alsof ik toneel moet spelen.

De laatste periode is dit ook nog op een andere manier veranderd. Ik kan me tot bijna niets zetten. Ik vermijd veel, ik wil mijn ingewikkeldheden niet meer uitleggen. Het liefst kruip ik onder een deken en staar alleen maar voor mij uit, afgewisseld met heel erg veel janken, omdat ik niet anders kan. Maar als ik afspraken heb, onder de mensen ben, moet ik wel mijn happy face opzetten. Omdat wat ik mag laten zien, wat ik wil laten zien, wat ik kan laten zien en wat ik uiteindelijk laat zien, totaal verschillende dingen zijn. ​

Als ik zeg dat ik mij niet zo lekker voel, krijg ik ook vaak te horen dat er griep heerst, of juist geen griep heerst. Ondertussen verwacht iedereen dat ik wel mijn dingen doe, of eigenlijk verwacht ik dat mensen een verwachting van mij hebben en ben ik te bang om te kijken wat er gebeurt als ik iets niet doe. Iets waarvan ik verwacht dat de ander verwacht dat ik het toch wel doe of kan… Snap je het nog? “Want ja, je ben immers altijd ziek, ziek in je hoofd.” Helaas zijn er mensen die dit zo tegen mij zeggen. Voornamelijk uit niet kunnen begrijpen en irritatie dat ik nog steeds niet weer ‘normaal’ ben. Vroeger was je toch normaal? ​

De zorg is soms heel behulpzaam maar vaak een grote chaos. Met de jaren merk ik op alle vlakken achteruitgang. In de ggz, maar ook het somatische ziekenhuis en de huisartsenzorg gaan er inmiddels op achteruit. Door bezuinigingen? Politiek? Overheid? Ik ben veel in ziekenhuizen geweest. Sinds ik problemen met mijn benen heb, nu zo’n 15 jaar, hebben meerder artsen mij naar revalidatie verwezen. Maar ieder keer werd ik afgewezen, omdat ik psychisch ook problemen heb. Ze willen geen psychische noodtoestanden bij een revalidatietraject, krijg ik dan te horen. Nu zit er tussen psyche en lichaam wel een overlap, maar heel direct heeft het niet met elkaar te maken. En als ik zo veel pijn heb dat ik niet goed EMDR kan doen, kom ik nooit verder.

Met mijn problematiek hoor ik ook stemmen. De stemmen zijn misschien gedeeltelijk bekenden, maar dat durf ik aan mezelf nog niet toe te geven of volledig te bekijken. Dan komt er een klein meisje mij beschermen. Die ik af en toe opzoek, of beter gezegd toelaat, door me aan te passen, door bijvoorbeeld met lego te spelen, samen. Dat kan een soort rust creëren. Maar ik schaam mij er ook voor. Ik heb haar lange tijd genegeerd, toen ik er achter was gekomen dat zij niet echt is. Maar voor mij is zij net zo echt als ieder ander, en heel erg troostend. Misschien biedt zij mij meer troost dan een echt mens ooit zou kunnen.

Stemmen horen, beelden/mensen zien, is niet per se slecht of negatief. Zo lang er vrede is, in mijn binnen- en buitenwereld. Maar vrede is ook daar vaak ver te zoeken. Er is af en toe een burgeroorlog, of de leiders keren zich tegen het volk. Mijn interne wereld, mijn persoonlijke wereld, is niet veel anders dan de wereld hier op aarde. De gewone dingetjes zijn al zo’n worsteling, dat ik amper de dagen door kom. Het lijkt alsof het nooit ophoudt. Regelmatig word ik destructief naar mijzelf. Wat ik inmiddels al niet echt erg meer vind. Mijn lijf heeft zoveel schade, daar valt niets meer aan te verpesten.​

De laatste tijd ben ik bang voor de buren of voor de bezorgdheid van de buren. Er vallen zo veel tranen bij mij, af en toe krijg ik dan een bericht. Ze horen dat het niet goed gaat, en vragen of ik mezelf niet wat aandoe. Mijn angst maakt ook dat ik vlucht uit mijn huis. Ik zwerf avonden, nachten, weekenden buiten, het liefst ga ik naar een bos of een andere afgelegen plek, ergens waar niemand mij ziet of hoort. Uren in de kou, armen en benen volledig paars van de kou als ik dan weer in mijn huisje kom. De kou verdooft, heeft iets prettigs. Het weer opwarmen doet verschrikkelijk pijn, spieren verkrampen.

Maar binnenin mij blijft het nog veel langer koud. De winter, voor zo ver het winter te noemen is, mag voor mij dan ook nog eeuwig duren, de kou is mijn verdoving. Ik ben niet klaar voor warmer weer.

 

 

De tijd veranderd dingen  (18-02-2020)

Wat er in een paar maanden allemaal wel niet kan veranderen.  Ik ben met zo ontzettend veel tegelijkertijd bezig geweest.

In november 2018 was ik al zo lang bezig met met therapie, dat eigenlijk niet goed lukte en ook lichamelijk is het een stuk moeilijker geworden. Ik heb heel veel pijn en uitval. Ik merkte dat het voor mezelf niet meer ging.

In januari 2019 ging ik met mijn psychiater, behandelteam, begeleiders, huisarts en uiteindelijk ook de Levenseindekliniek (nu Expertisecentrum Euthanasie) in gesprek over euthanasie. Ook met mijn ouders en enkele vrienden ben ik hierover in gesprek geweest. De meeste vrienden die ik nog heb, hebben veel ellende bij mij gezien. Ik was bang voor boze reacties. In plaats daarvan kreeg ik begrip. En van twee mensen kreeg ik de reactie dat ze altijd al het gevoel hebben gehad dat ik nooit oud zou worden.  Dat gevoel heb ik ook. Mijn begeleidster heeft mij vaker later weten dat ik dood beter af zou zijn. Dit klinkt grof, maar ik weet hoe zij is. Ze bedoelt dat ze ziet dat het niet meer gaat.   

In de maanden daarna is er nog al veel chaos geweest in mijn behandelteam. Mijn psychiater ging weg. Daar was ik op zich blij mee, want hij heeft door gerommel met medicatie veel kapot gemaakt voor mij. Er was echter geen vervanger. In dezelfde tijd is mijn psycholoog gestopt en ook daar was geen vervanger voor.  Er was dus een behandelteam, maar zonder beschikbare behandelaars.

In september kon ik in behandeling bij een nieuwe psychologe. Hierbij kwam ik er al snel achter dat bij de EMDR-behandelingen met de vorige psycholoog veel is fout gegaan. De laatste twee keer heb ik tijdens therapie een groot inzicht gehad over wat EMDR-behandeling kan, en wat er zo fout is gegaan voor mij in de afgelopen drie jaar. Dit heeft het beeld op euthanasie iets veranderd. Helaas maakt een kans op een draagbaar psychisch bestaan, mijn lichamelijke pijn nog niet minder. Vanwege lichamelijke klachten heeft de behandeling bij mijn psychologe ook vertraging opgelopen. Sinds twee week heb ik ook een ergotherapeute. Ik denk dat zij mij een heel eind kan helpen bij mijn lichamelijke pijn, de uitval van mijn benen en andere lichamelijke klachten.

Inmiddels staat ‘t euthanasietraject aan de zijkant, mij aan te staren. ‘t Is allemaal ontzettend moeilijk om de dagen door te komen. Alles vreet energie en de helft krijg ik al niet echt mee.  Maar misschien, heel misschien bestaat er ooit nog eens een draaglijk leven voor mij.

 

 

te oud geworden   (27-06-2019)

op mijn 18e verjaardag voelde ik mij in 1x erg oud. mijn leven moest wel voorbij zijn,  nu had ik het toch echt wel verknalt, door zo oud te worden, want je bent officieel geen kind meer,  er stroomde die week allerlei papieren binnen van de bank, belasting, en weet ik wat nog meer, over al moest ik nu zelf handtekeningen opzetten. 
ongeveer twee maanden voor mijn 18e verjaardag probeerde ik mijzelf er op voor te bereiden dat ik nooit 18 zou worden. twee weken daarvoor, viel mijn gedrag dusdanig op (ik moet hierbij vertellen, ik zat in een jeugdkliniek) dat er van alle kanten grote zorgen werden gemaakt. ikzelf merkte geen verandering bij mezelf eerlijk gezegd.  s morgen kwam ik de psychologe tegen, die merkte ook wat, waarop zij diezelfde dag nog voor mij tijd heeft gemaakt, ook met zicht op dat t de volgende dag weekend was.  die psychologe heeft mij toen dusdanig geholpen dat ik mijn plannen niet doorzetten en ik dus uiteindelijk wel 18 ben geworden.  tot op de dag van vandaag, ik ben nu ruim 27jaar oud, heb ik daar  spijt van..   de psychologe die ik als eerste had heeft veel los gemaakt bij mij, maar omdat ik te oud was, de kliniek sloot en zij ook ergens anders ging werken stopte die behandeling na 6jaar. zij is de eerste en enige geweest waar ik me af en toe veilig kon voelen terwijl ik praten over de verschrikkelijke dingen die mij aan gedaan zijn maar nooit echt over durfde te praat.
mijn familie had geen idee wat er aan de hand was of wat er al die jaren daarvoor gebeurd is met mij. ik was zo zelfstandig, al heel jong, en mocht daardoor veel zelf doen, wat veel andere kinderen niet mochten. wij woonde in een bos, en ik kon al op vijf jarige leeftijd uren verdwijnen in het bos zonder dat mijn ouders ongerust waren, want ik redden me toch wel, achteraf gezien, te veel vrijheid.
inmiddels ben ik in de volwassen spychiatrie, en al bij de derde psycholoog. de eerste twee was kort. de laatste nu, stop over drie weken. ik heb intensieve therapie gehad voor mijn trauma’s, door middel van EMDR,  maar nooit dingen kunnen benoemen. alles is met de laatste jaren zo veel ingewikkelder geworden. mijn lichaam laat t ook erg af weten.  en door medicatie van de psychiater heb ik in een diabetische coma gelegen met alle gevolgen na. ik kom er nawelijk doorheen.  al heb ik mijn 2katten en 2fretten die af en toe het huis op zijn kop zetten en af en toe maak ik muziek, met voornamelijk mijn harp of piano en daar hou ik me verlopen maar aanvast.

 

 

wow de tijd vliegt voorbij. ik ga even meerdere up date plaatsen. dingen die ik ergens anders heb geschreven. er is heel erg veel gebeurd met mij. het leven is  zwaar. en suicide is een dingetje dat continu terug komt. misschien wel iets waar ik nooit van af kom. helaas loopt mijn lijf daar ook schade van op. en niet alleen zichtbare schade. ook schade waar ik liever niet over praat.  dingen als moeite met woorden in elkaar zetten. mij geheugen is slechter. al was die ook al niet best. maar daar is iets in veranderd. al snap ik nog niet helemaal wat. maar ik durf er niet over te praten met mijn behandelteam of een arts bijvoorbeeld. ik heb ook meer suicide-pogingen meegemaakt dan dat ik vertel. als ik op een of andere manier uit zo’n situtie kom, krabbel ik weer op, in mijn eentje, en als het eventjes niet nodig is val ik er ook niemad mee lastig. al is dat ook erg eenzaam. en maakt ik mij zorgen over schade die ik mijn lichaam heb aan gedaan.

hierboven, zet ik vier up date’s van een tijdje terug, datum van toe erbij.

                                                                                                                   03-04-2020


alle onderzoeken en uitslagen van hoe ver ik wilde gaan zijn geweest. de neuroloog heeft benoemd dat hij zal adviseren

om bijvoorbeeld naar de eikenboom (kliniek voor spychosomatische klachten) te verwijzen. ik wil dit niet, ik hoor daar neit

thuis. dat mijn uitval klachten niet neurologisch zijn betekend niet dat het psychisch is. is was best boos.

van de uroloog heb ik inmiddels andere medicijnen gekregen, waar ik het heel goed op doe. hier moet ik sowieso een jaar

mee door gaan, daarna kom ik weer ter controle terug bij de uroloog.  ik heb nog regelmatig uitval klachten zo ben ik

vorige week behoorlijk gevallen. met mijn schouder op een baksteen. omdat ik veel pijn had ben ik bij de huisartsenpost

geweest. er was een spier verschoven in mijn schouder en elleboog.  zal vanzelf wel over  gaan maar deed erg veel pijn.

mijn psycholoog heeft mij recent verteld dat hij weg gaat bij dit behandel team. ik mag weer over nieuw beginnen. ik weet

nog niet of ik dat  ook nog daadwerkelijk ga doe, of dat ik stop met therapie. maar als ik stop met therapie, zal mij

levenskwaliteit ook achter uit gaan. en misschien betekend het ook wel dat de volgende zelfmoord poging zal gaan lukken.

de laatste tijd probeer ik  het een en ander in de tuin te doen. om maar iets te doen.

misschien laat ik dan wel iets moois achter.

ik weet niet hoe het allemaal gaat lopen. en wat ik  allemaal nog kan.

we zullen moeten wachten…

                                                                                                   27-03-2016

 

27 november is mijn eerste boek

‘de jeugdkliniek’ te koop, o.a.

bij boekscout !

de molen kan gaan draaien, of eigenlijks hij draait al. lichamelijk is er zo ontzettend veel aan de hand. begin augustus ben ik geopereerd aan mijn been en arm. een huidtransplantatie. de huid werd weg gehaald van de rechter boven been. daar ben ik inmiddels redelijk van hersteld. draag nog wel een steunkous om mijn arm en om mijn been. na de operatie regelmatig terug geweest in het martini ziekenhuis. nu over iets meer dan een week weer voor controlle heen en kijken of ik de kouse ´s nachts uit mag doen. nu is er al heel lang de vraag voor een verwijzing naar een uroloog hier in het Bethesda. die is er nu dan eindelijk daar mag ik de 30e deze maand heen. maar kort geleden ben ik dan eindelijk naar een neuroloog geweest, omdat ik uitval klachten heb, en geen gevoel in de helf van mijn hand en chronische pijn.  overmorgen is de eerst vervolg stap. een EEG laten maken in het isala ziekenhuis. eind van de week mag ik dan weer naar datzelfde ziekenhuis om een MRI te laten maken

vorige week ben ik ook naar het Bethesda geweest om bloed te prikken. ik hoop daar morgen uitslag van te krijgen.

ik februari mag ik ook weer terug naar de neuroloog voor de uitslagen van alle testen.

dus deze maand 5x naar drie verschillende ziekenhuizen.

daar naast moet ik de moed niet op geven. want het is zwaar allemaal. psychisch en lichamelijk.
 ik sta er sociaal alleen voor en dat  is moeilijk. de kerst dagen. breng ik misschien alleen door. ik heb een optie om naar vrienden te gaan. echter ben ik bang dat ik er te veel mee zit dat  ik neit bij mijn familie zal zijn, omdat ik daar geen contact mee heb, na de ruzie van nu al ruim twee/drie maand geleden.

financiel sta ik er ook  niet erg sterk voor.

 

                                                                                                  13-12-2015

ik merk dat het colum schrijven niet zo gaat als dat ik dat in mijn gedachten had toen ik deze site opzette. de ene keer zit voel ik me niet lekker, of ik lig in het ziekenhuis, ben opgenomen, of de laptop is stuk of ik heb het te druk.

allemaal redenen dat het niet lukt.   dat vind ik jammer. ik had graag iedere week een collum willen schrijven. en niet alleen maar over mijn situaties. maar ook over  hersenspinsels.

ik heb recent wel wat anders geschreven. namelijk een boek.

het boek staat op het punt om uitgegeven te  worden.

dat is best spannend voor mij.

ik hoop dan ook dat er mensen zullen zijn die interesse hebben in mijn boek.

het verhaal gaat over Lisa die op zestienjarige in een psychiatrische jeugdkliniek beland. wat niemand weet is dat dit de eerste plek is waar ze zicht thuis voeld. ze vind zichtzelf gestoord en vind dat ze ook in de psychiatrie thuis hoort. maar hoe maak je dat duidelijk? en wil je dat welduidelijk maken?

ze kan haar suicidaliteit niet meer verborgen houden..  na maanden in de kliniek wordt er gesproken over naar huis gaan. maar dat is wel het laatste wat ze wil. niet naar dat huis!

maar hoe maakt ze dat duidelijk ?

het is het verhaal van mijn eigen jeugdkliniek ervaringen. maar fictief aangepast.

                                                                              11-09-2015

 

opname na opname

het gaat erg onrustig..

ik zit weer ik de zoveelste opname. dit keer was het wel anders verlopen.

niet op de ic of mc beland maar op het politie bureau. omdat ik op het punt stond om van een viaduct af te springen. gespot door een voorbijganger waarschijnlijk die 112 heeft gebeld. ambulance en politie waren er an vrij snel. vervolgens een paar uur in een politie cel door gebracht. eerst wachten op de GGD daarna op de GGZ. mij behandelteam kwam. daarmee in gesprek geweest. uiteindelijk besloten voor een opname. moest lang wachten voor er ergens plek was.  inmiddels een halve dag later. was ik dan op een afdeling. twee dagen later moest ik naar een andere afdeling overgeplaatst worden.  nu vandaag een week later ben ik naar een open afdeling geplaatst tegen mijn zin in. ik denk dat ik het nog niet aan kan.  maar goed ik kan het niet veranderen.

mijn medicatie wordt weer veranderd.

ik krijg er Lithium bij. een erg gevaarlijk middel.  vanmorgen ecg voor laten maken en bloedprikken.  kijken of de lithium wel kan. is nog even afwachten.  voor nu even rust nemen en niet al te boos zijn al die mensen hier.

ik doe mijn best.

er wordt gelukkig goed voor mijn drie katjes gezorgt …  jaja   drie …

03-11-2014

ik ben verhuist!

nou ja, min of meer dan …

ik heb i.i.g. de sleutel van het nieuwe huis en ben er aan het klussen en zo. maar woon er nog niet.

het is een beetje een rare tijd. want het gaat niet goed. en er gebeurd erg veel. zo wel positief als negatief.

drie weken iedere week een keer in het ziekenhuis gelegen met een overdosis. omdat ik het zo ontzettend niet meer zag zitten om door te gaan. maar iedere keer weer zei de dienstdoende psychiater dat ik weer naar huis mocht. waarom? ik snap het nog steeds niet.. 

nu, inmiddels ruim anderhalf week niet in het ziekenhuis gelegen, alsof het een prestatie is..

ondertussen kreeg ik het aanbod van een woning, via woonconcept. wat ik absoluut niet verwachte. daar is ongeveer een week over heen gegaan voordat ik het uiteindelijke woord kreeg. ik zou de sleutel krijgen.

het was een gedoe om ook daadwerkelijk naar die sleutel te komen (omdat ik nog in het ziekenhuis lag toen ik kon tekenen voor het contract) 17maar het is gelukt. en ik ben er blij mee. 

nu er naar toe werken dat ik ook echt daar ga wonen! want de spullen moeten nog verhuist worden. maar de muren moeten nog geverft worden en behangen , de vloeren moeten nog gelegt worden, lampen moeten nog opgehangen worden en dan de details uiterraad nog.

er zit nog een hoop werk in.

 

30-06-2014


 

17–5-2014

ruk druk druk, er gebeurd van alles in mijn leven. vandaag een belangrijke dag.

 

kunstwark in t park!

het was erg bijzonder om mee te maken!

ik was moe, al van te voren, omdat ik het de laatste dagen al erg druk had dus en ik na de hele dag mense nzien wel een beetje  op. want vermoeiend is het wel.

kunstwark in t park is een dag dat amateurkunsttenaars hun kunst laten zien. ik stond er ook tussen met mijn fotografie..

ik heb veel enthousiaste reacties gekregen. bedankt daarvoor mensen!

ik ga ook via deze site een bestellings systeem maken voor de foto’s. mensen kunnen vanaf nu ook foto’s bestellen via email contact. leen en/of huur is ook mogelijk in overleg. hier meer over op de home pagina!

met een kraam ergens staan doe ik niet zo snel weer denk ik, te druk voor mij. maar wel bijzonder.

 

ik ben een tijdje niet geschreven maar binnenkort proeer ik weer te schrijven!

 

17-03-2014 

4week na opname

Het is alweer een tijdje geleden dat ik met ontslag gegaan ben en dat ik dus thuis ben. In die tijd natuurlijk weer veel gebeurt. Het is een erg onrustige periode geweest. Vooral de laatste anderhalf week. Ik wilde vorige week zaterdag gebruik maken van het BOR (bed op recept, soort mini opname is dat) blijkt dat uiteindelijk dus toch niet goed geregeld te zijn. Moet ik als nog weer een gesprek met een dienstdoende psychiater waar ik tot 20 over 12 ’s nachts nog een gesprek mee heb, omdat de psychiater niet eerder kon. Ik was behoorlijk pissig en moe.

De volgende dag uit boosheid eigenlijks weg gegaan. En weer een overdosis ingenomen die avond..

dit keer dusdanig ernstig dat mijn maag leeg gespoeld moest worden, wat ik tot nog toe niet eerder heb mee gemaakt, en wat ze eigenlijks tegenwoordig ook niet meer schijnen te doen, alleen als het echt nodig is. Ik kan mezelf er helemaal niets meer van herinneren door de rotzooi die ik had ingenomen, ik was totaal van de wereld. Van 17:30uur ongeveer tot half 3 ’s nachts ben ik alles kwijt. ..

de volgende dag werd ik ‘gewoon’ uit het ziekenhuis ontslagen na een gesprek met een psychiater.

En kon nog net naar mijn afspraak in Groningen, naar mijn psychologe. Mijn begeleiding moest wel mee want het kon zijn dat ik nog last had van nawerking van de medicijnen en om kon vallen oid.

Later die week was het eigenlijks niet veel beter. Donderdag bijvoorbeeld ook weer erg slecht gevoeld. Misschien mede doordat mijn moeder die dag een hartkatheterisatie moest ondergaan. En ik die nacht er voor ook niet geslapen had. ’s avonds nog gebruik gemaakt gemaakt van de BOR tot en met zaterdag. Maar had er niet veel aan. Denk er ook niet dat ik er vaker heen zal gaan.

Mijn moeders gezondheid is zo ongeveer vastgesteld voor ze ver ik er iets van begrepen heb, ze heeft hartfalen, maar zou er mee kunnen leren leven.

Ik zelf zit momenteel ook met bepaalde gezondheidsklachten waar ik nog even niet over uit wijd. Als ik er meer van weet, vertel ik meer.

Verder ben ik ook met leuke dingen bezig! Papiermarge ! Naaien! Verven ! En het wordt van alles

daarover de volgende keer meer!

 18-02-2014

  RM er af !

Donderdag 13 februari ben ik dan eindelijk met ontslag gegaan. Nou ja eindelijk? Het ging mij de laatste drie weken erg snel in de kliniek. Dinsdag had ik de individuele PMT al afgesloten met een soort van agressie therapie; keihard met een zware houten knuppel tegen soort van grote skippybal meppen. Dat was fijn om te doen maar ook moeilijk in mijn hoofd. Het is een goede afsluiter geweest. De PMT heeft mij aan het denken gezet..

De opname heb ik ook niet rustig kunnen afsluiten voor mijn gevoel. Heb sommige stukken ervan, zoals het contact met de meeste mensen wel goed kunnen afsluiten. Maar ik denk dat het op veel gebieden veel te snel is gegaan.

Die donderdag ben ik direct in de middag aan het werk gegaan bij ’t egelhuus. Het was mijn eerste echte ritje weer op de fiets die langer dan 5 minuten duurde, in de afgelopen drie en een halve maand. Ik moest me erg mijn best doen in het ‘hier en nu’ te blijven en verkeer niet gevaarlijk te maken zeg maar. Wel weer heerlijk kunnen werken bij de egeltjes. Ik was alleen bij de hokken, vond ik voor een keer wel prettig.. nog een bak met het ‘afvalwater’ die we altijd in de wei gooien per ongeluk over mijn voet heen gegooid. Ik had crocks met van die gaten aan dus ook nog eens een vieze natte sok erbij. daarna nog lekker bijgekletst e.d., ze hebben een dochter van bijna twee jaar, wat echt een schat van een meid is, het zet me aan het denken over het leven en het opgroeien, hoe het bij mij was, anders was.. het blijft een ingewikkelde voor mij maar ik vind het ook prachtig mooi om te zien hoe goed zij het heeft samen met haar ouders …

op de terugtocht op de fiets heb ik me verbaast over de wereld, hoe die kan veranderen in best wel korte tijd. De bloemen die bloeien, mensjes die groeien, mensen die hun gang gewoon maar gaan etc

soms denk ik wel ‘het is een eigenaardige wereld.’ mijn stap naar een VRIJ leven kan (weer) beginnen. Want ik ben weer vrij. Niet vragen of de deur open mag, zelf de sleutel in de hand letterlijk, zelf voor mijn eten zorgen, zelf mijn boodschappen doen en spulletjes kopen.

Die vrijheid is mij nu nog het meeste waard. Ook al denk ik vaak dat ik die vrijheid niet aan kan of niet waard ben. Het is nu wel wat mij op de been houd. Lang leve vrijheid !

 

22-01-2014

Drie maand opname

Drie maand alweer, zolang ben ik hier opgenomen. Maar inmiddels is er een einde in zich van deze opname. Dinsdag 21-01-2014 heb ik mijn tweede behandelplanbespreking gehad. Daar was, zonder dat ik het van te voren wist, mijn ‘eigen’ psychiater ook bij. Mijn begeleidster zat er bij en ikzelf zat er bij. Wat mij nog op het hart werd gedrukt hoe uitzonderlijk dat is.

Ik had eerder al vrijheden gekregen, waar ik het niet mee eens was. En wat eigenlijks ook niet goed ging maar wat ze wel hebben laten staan. Inmiddels gaat dat iets beter.

Over drie week ga ik met ontslag. 13Februari it is. Daar gaan we naar toe werken. Met af en toe met verlof e.d.. ik vind het best spannend omdat het nog niet echt heel goed gaat, maar jah wat moet ik verwachten?

Ik ga dan ‘gewoon weer’ naar mijn eigen huisje waar ik nog maar kort woon dat wel.

 

22-01-2014

 30-12-2013

Weer een aantal week verder in de opname

laat ik beginnen bij 5 december. Het ´cadeau´ dat ik dit jaar krijg, was een officiële RM van de Rechter. Oftewel een Rechtelijke Machtiging. Het is mijn allereerste dus hij is voor een half jaar, zo blijkt. Nou daar ben ik dan mooi klaar mee.

De week er op heb ik de uitslag van de klachtencommissie gekregen over een verkeerd verlopen separatie. Het is een heel verhaal om dat uit te leggen dus dat ga ik niet doen. Maar het komt er op neer dat twee van de drie klachten gegrond waren volgens de commissie! En dat is goed nieuws. Nu moet de tegenpartij → de GGZ, er voorzorgen dat er bepaalde dingen veranderen rondom separaties. Of dat ook gebeurd is een tweede.. maar dit is i.i.g. Een tik op de vingers voor hen.

De laatste drie en een half week gebeurd er niet heel gek veel bijzonders. Het gaat af en toe wat beter en dan weer heel erg slecht. Waarvan de laatste week weer heel slecht gaat. We hebben net de kerst weer achter de rug. Vlak voor de kerst ben ik met mijn maatje naar een bijeenkomst van het maatjesproject geweest. We kregen alleemaal een kerstpakket mee. Dat was wel heel lief. Eerste kerstdag ben ik nog met verlof geweest naar mij ouders toe een dag en nachtje. En misschien met oud en nieuw ga ik daar weer heen. Dat is morgen al ! Maar dat weet ik dus nog niet!

Ik wens iedereen een goede jaar wisseling en al het goeds voor volgend jaar en tot dan !

Week vijf en zes van de opname

 

allemaal in mijn hoofd speelt. Wat daar mis gaat, en de zelfbeschadiging dat ik daar nog wel erg mee bezig ben.  Maar ja blijkbaar niet meer echt belangrijk.

Ik slaap nu al bijna een week op een gewone kamer. Dus niet meer in een (open) separeer. Morgen gaat de 1op1 begeleiding er officieel af. 

Daar ben ik wel blij mee.

Vandaag een goed gesprek gehad met mijn pb-er, dat was wel even fijn.   

Van een medepatiënt gehoord dat er twee keer een verpleegkundige bij mijn raam heeft gestaan kijken wat ik op mijn kamer aan het doen ben. Dit heb ik ook gemeld  bij mijn pb-er..

 

Verder gaat het met mijn moeder erg slecht.  Twee week geleden is zij bewusteloos naar het ziekenhuis gebracht. Ze heeft een te hoge bloeddruk. Daar heeft nu nog erg veel last van. Ze kan vrijwel niets doen anders gaat ze weer neer.  Ik maak me zorgen om haar

 

Verder niet veel te melden eigenlijks

Tot de volgende keer

 

03-12-2013

Inmiddels ben ik alweer bijna zes week opgenomen.  De laatste dagen gaat het qua gedrag relatief goed vind men.  Wat men niet weet is wat er

 

19-11-2013 

tijdens de opname week drie en vier

vorige keer eindigde ik met dat het wel oke ging eventjes. dit is echter maar van korte duur geweest helaas. er zijn steeds weer opnieuw situaties die me vooral boos maken of verdrietig. er gebeurd zo ontzettend veel en tegelijkertijd ook weer zooo weinig. dat is moeilijk uitleggen maar het is er wel beide.  even geleden met de toen nog arts assistente afgesproken de 1op1 begeleiding af te gaan bouwen. dat is er eigenlijk nog niet echt conctreet van gekomen, waarschijnlijk ook wel een beetje doot mijn gedrag…

maar vandaag, na veeel miscommunicatie concrete afspraken gemaakt met het afbouwen van de 1op1 begeleiding.

het gesprek opzich belaberd  maar de afspraken zijn wel oke. ik heb wat meer vrijheid. ik slaap waarschijnlijk nog wel in een open separeer voor de veiligheid.  slaap daar nu al bijna de hele opname op een paar dagen na   en ben nu al 4week opgenomen vanaf morgen !!

er loopt een RM aanvraag. wat blijkt? zo’n aanvraag duurt twee tot drie weken voor de rechter komt. tot die tijd blijf je waar je bent : op de afdeling! zonder dat iemand (bijvoorbeeld een rechter) daar een uitspraak over hoef te doen ! het is toch bizar!  voor een IBS hebben ze 3dagen ofzo iets waarom voor een RM dan eerst zo lang zonder dat daar enige papieren voor zijn opsluiten in afwachting of er een RM komt of niet !!  ik snap er echt niets meer van. en het maakt mij ook erg boos. again.

met de begeleiding die ik nu krijg, deze avond bedoel ik,  gaat het voor de verandering, wel oke.  ik ontwijk haar  en dat werkt prima.

 

ik ben al zeven weken misselijk en ook dat ik daar vrijwel dagelijks bij moet overgeven. heb er medicijnen voor gehad. de eerste hielpen wel. maar toen las ik een onderzoek over die medicijnen dat er mensen aan dood zijn gegaan (en de huisarts beaamt het) en ben ik daar mee gestopt.  toen  heb ik een week geen medicijnen gebruikt. alles wat er in ging kwam er ook weer uit 5minuten later. dus huisarts schrijft iets anders voor. hielp niets. sinds vanmiddag mee gestop, waarom een medicijn gebruiken als het niet helpt?

nieuwe methode ontwikkeld, eergister mee begonnen niet meer eten. wat er niet in gaat komt er ook niet uit.. werkt opzich wel 🙂

tot binnenkort !!

 

 

09-11-2013

Weer een opname …

 

wat kan er soms veel gebeuren in een korte tijd en ook wel in een iets langere tijd wel. inmiddels sinds twee week ben ik weer opgenomen. dit keer in een andere setting. in Hoogeveen wel te verstaan. de laatste twee week erg slecht gegaan. erg suicidaal geweest. op dit moment dat ik aan het typen ben gaat het wel ietsje beter. laat ik beginnen bij het voorstukje voor de opname.. het was een woensdag, ik was naar de groepstherapie in Assen geweest. het was een erg heftig thema voor mij geweest. na de therapie had ik ook nog een individueel gesprek gehad met m’n ‘mentor’. dit gesprek ging over dat het thuis niet goed gaat en dat zij dit ook wel merkt aan mij. dat er erg veel dingen fout gaan. dit gesprek is voor mij erg confronterend geweest.. toen ik thuis kwam ben ik erg emotioneel geworden, ik zat er doorheen. ik wilde iemand, maakte me niet uit wie, spreken. 15 mislukte telefoontjes en een uur later zat ik er nog meer doorheen dan dat ik zat. het maakte mij allemaal niet meer uit, ik wilde niet meer leven het mocht voorbij zijn..

toen belde mijn moeder mij. die merkte dat er wat aan de hand was. zij belde mijn vader, mijn vader belde mij, vervolgens mijn psychiater en de spits waar ik bij liep. de psychiater en de spits belde mij weer en elkaar en toen mij weer. en uiteindelijk kwam er na veel gedoe en nog wat telefoontjes later op de avond de dienstdoende psychiater langs met aanhang(achterwacht ofso).

uiteindelijk is er toen besloten mij een IBS te geven, dus een gedwongen opname, want ik wilde niet opgenomen worden, ik had het inmiddels helemaal gehad en wilde alleeen maar rust/dood.

eerste vrijdag van de opname: zo suicidaal dat ik mezelf in brand probeer te steken bij het gebrek aan andere mogelijkheden. gevolg: gesprek psychiater. gevolg: separatie en overdag af en toe met 1 op 1 begeleiding eruit.  eerste zondag: zo’n sterke drang mezelf wat aan te doen, tijdens 1op1 dingen mee genomen om de sepereer in te smokkelen, gelukt. mezelf gesneden in de sepereer. gevolg: mag de rest van de dag de separeer niet meer uit van de dienstdoende psychiater.

pas die donderdag erop weer op een normale kamer slapen.  gaat een of twee nachten goed, dat stukje heb ik niet helemaal meer helder. daarna is het heel verwarend geggaan. dan weer in de separeer dan weer niet.   dan weer dit dan weer dat etc. .

afgelopen woensdag 6 november,  was er een zorgconferentie over mij georganiseerd. . dit liep uiteindelijk helemaal anders dan ik gehoop had.. het is een grote teleurstelling geweest.  daarna was is erg erg boos. pas vrijdag na een lang maar oke gesprek is die boosheid een beetje gezakt. in die boosheid van een paar dagen veel domme dingen gedaan.  o.a. geprobeerd op het dak te klimmen via de patio om te ontsnappen  dit lukte op het laatste stukje niet omdat de verpleging mij zag en mij er af trok en ik viel. heb nu erg veel pijn in mijn rug…

veel zelfbeschadeging en daardoor ook steeds weer in de separeer beland helaas.

het gaat dus erg belaberd.   echter sinds gister avond gaat het wel een beetje ok. 

 

 21-09-2-13

 

Daar ben ik weer

 

Zo daar ben ik weer eens. Weer heel veel gebeurd de laatste, laten we zeggen, acht weken. Het wonen bij het atelier heeft totaal anders uitgepakt. Het is niet goed gegaan. Ik en mijn baas kregen iedere keer dat we in gesprek gingen ruzie. Ze kwam op een gegeven moment met een kamer te huur aan zetten ergens anders. Daar ben ik, uit nood, maar op in gegaan. Inmiddels woon ik daar nu een week of twee. Eerst was het plan oom wel met het atelier door te gaan. Om het wonen te scheiden van het werken. Echter dit heeft helaas ook anders uitgepakt.

Ik zal hier niemand ten schande maken, maar kwalijk neem ik het haar wel. Wat er precies is gebeurd kan ik niet zeggen, maar het is niet leuk geweest. En heeft er nu tot geleid dat ik dus geen werk meer heb.

Gelukkig heb ik nog de egelopvang.. maar dat is maar 1x per week. En moet ik eerst ook weer oppakken . Want door al het gebeurde ben ik daar helaas niet aan toe gekomen.

Verder ben ik ook nog een goeie vriend kwijt geraakt. Hij wilde geen vrienden meer zijn omdat het met mij slecht gaat en hij zich geen zorgen wil maken.

Met de verwachting dat het misschien beter zou worden na de opname, gaat het eigenlijks alleen maar slechter. Er gaan steeds meer dingen fout helaas.

 

na de opname

inmiddels heb ik gister na  ruim zeven weken de opname afdeling verlaten.  ik woon op een nieuw plekje. mijn baas van het atelier waar ik werk  heeft mij aangeboden om ben haar en haar gezin in te komen wonen. ik woon nu dus boven het atlier waar ik ook werk.. het zag er eerst heel uitzichtloos en hopeloos uit. omdat ik nergens heen kon. naar de kroon terug wilde ik niet. het was er niet meer goed voor mij. er is daar de laatste tijd zoveel mis gegaan, en ik weet dingen, die ik hier niet kan schrijven, die gewoon echt niet mogen gebeuren maar toch gebeurd zijn helaas.

ik ben erg blij dat ik daar nu weg ben. de mensen die mij in huis hebben genomen zijn erg lief maar er zijn hier ook een paar moeilijke regels, waar ik me waarschijnlijk niet aan zou kunnen houden. maar toch zou moeten. zoals dat ik mezelf niet mag beschadigen en dat ik iedere dag eet, ’s morgens, ’s middags ’s avonds.  dat zijn wel regels die ik erg moeilijk vind. maar ik ga wel mijn best doen.

het is wel een tijdelijke plek, in de tijd dat ik hier woon ga ik opzoek naar een woning voor mezelf.

de bedoeling is dat ik dan op mezelf ga wonen en zelf zorg ik ga kopen. natuurlijk blijf ik dan nog wel naar het atelier gaan.

de laatste tijd is erg remoerig geweest en is het af en toe ook erg slecht met mij gegaan, maar ik denk, en ik ga ik ook m’n best voor doen om het beter te laten gaan.

de wens om er ‘niet meer te zijn’ komt nog steeds nog wel opduiken. dan denk dat ik het niet kan en niet volhoud te leven. maar toch, tot nu toe ben er nog steeds op deze wreede wereld.

vandaag een gesprek gehad of ik door ga met de therapie groep in Assen. omdat het zo remoerig is in mijn leven de laatste tijd en dat misschien niet samen zou gaan met de therapie.

maar toch samen besloten om verlopig wel door te gaan met de groep mee.

het is wel erg wennen om na zeven week weer op vrij voet te staan. m’n eerste echte dag dat ik zoveel vrijheid heb en ik weet niet wat ik er mee aan moet !  gelukkig morgenochtend therapie  dus dan heb ik wat omhanden.

 

23-06-2013 

Opname 22-05-2013 

het ging weer mis op 21 mei. ik had die dag drie gesprekken gehad.  onder andere bij een andere organisatie voor begeleiding.

die avond heb ik een overdosis genomen van mijn medicatie, die ik het weekend had ‘gejat’. eerst wilde ik niet vertellen dat ik pillen had ingenomen. de begeleiding belde wel met de huisartsenpost, maar die konden niets doen zeiden ze.  maar toen ik me na een paar uur wel erg beroerd begon te voelen heb ik het toch verteld. er kwam even later een ambulance-auto van de huisartsenpost.  die constateerden dat ik naar het ziekenhuis moest. nog geen tien minuten later was er een echte ambulance.  die bracht mij naar het ziekenhuis. pas de volgende dag hoorde ik hoe ernstig het was. mijn QT waarden waren te lang.  de arts vertelde mij dat ik ieder moment dood neer kon vallen. dus ik moest in het ziekenhuis blijven tot die gingen dalen.  rond 13:00uur werd het laatste hartfilmpje gemaakt.  daar bleek het al wat beter op te zijn. dus ik mocht ‘weg’. maar niet naar huis. er kwam nog een psychiater langs.  hoe vroeg wat ik vond van een opname. ik zei dat ik daar geen tijd voor had omdat ik dat aankomende weekend met mij harp en foto’s in het park zou gaan staan. en ik heb mijn katten en mijn werk. even later kwam de psych terug met de mededeling dat ik naar Assen zou gaan. ik zei ‘nee’.  maar dat hielp niets. ik had een IBS, in bewaring steling. of te wel een gedwongen opname.

inmiddels vier en een halve week later zit ik hier nog maar inmiddels al weer ruim een week vrijwillig.

aangezien ik niet terug wil naar waar ik woon,  zit ik hier waarschijnlijk nog wel even.

ik wil niet terug omdat mijn woon baas misbruik maakt van mijn PGB geld. en nu inmiddels mijn werk heeft afgepakt.

dus ik ben woest op die man!  het verdere verloop is nog compleet onduidelijk.  

 

 15-05-2013

Het nieuwe blok.

Vandaag was de laatste keer van dit blok van de A-groep (therapie). Het afscheid van sommige. Want niet iedereen gaat mee naar het volgende blok. Eentje heeft al drie blokken gedaan, een ander neemt een time-out. En de rest blijft in de groep..]]]]

er komen of 2 of 3 nieuwe mensen in de groep in het nieuwe blok therapie. Volgende week start het al, we hebben niet eens een pauze tussendoor! Helaas.

Maar nu iets anders; 25 mei! Wat ga ik 25 mei doen ?

25 mei is het week van de amateurs kunst in Hoogeveen. Nu ben ik gevraagd of ik daar aan mee wil doen. Ze wisten dat ik harp speel.. het is van uit het SWW (Stichting WelzijnsWerk) daar kenden ze me al. Maar wat ze nog niet wisten is dat ik ook creatief ben en foto’s maak. Tot dat ik het formulier in ging leveren voor de inschrijving. Toen heb ik ook wat over me zelf verteld. De mevrouw die ik sprak vroeg ‘waarom doe je daar ook niet iets mee de 25e’ nou met het creatieve deel dat laat ik maar even voor wat het is maar met de foto’s ga ik wel wat doen !

Dus wil je mijn foto’s ‘live’ zien dan kan dat 25 mei 2013 tussen 11:00uur en 16:00uur ergens langs de Hoogeveensche vaart.

Dus wil je mijn foto’s ‘live’ zien dan kan dat 25 mei 2013 tussen 11:00uur en 16:00uur ergens langs de Hoogeveensche vaart.

 

de nieuwe therapie  

Er is alweer een tijdje verstreken. Inmiddels ben ik met de nieuwe therapie begonnen. Vandaag was de vierde keer van de therapie. Ik zal even globaal vertellen hoe het gaat zo’n dag. Beginnen bij de dag er voor.

Het begint bij half 9, dan komt de taxi mij ophalen. Ongeveer een half uur rijden.

We beginnen de dag met een (kort) mededelingen. Daarna moeten we naar een ander gebouw. De ene week hebben we PMT (Psycho Motorische Therapie = soort sport) en de andere week CT (Creatieve Therapie). Vandaag hadden we CT.

Vandaag was de opdracht een symbool te maken, iets wat je vast kunt houden. Je mocht zelf het materiaal kiezen. Het wilde niet echt lukken met de opdracht vandaag bij mij.

Na iets gemaakt te hebben mag je iets vertellen over wat je hebt gemaakt en hoe je het beleeft hebt om het te maken.

Na de CT gaan we weer terug naar het andere gebouw. Daar hebben we eerst pauze van een kwartier. Bij alle pauzes is altijd een verpleegkundige aanwezig. Na de pauze gaan we weer naar de ruimte waar we als eerste begonnen, ik noem het maar even de ‘gespreks ruimte’. We zitten daar in een grote kring. Iedereen heeft een vaste plek. Er zit een verpleegkundige, een psycholoog en nog een andere therapeut bij.

We beginnen met ‘een lichtpuntje’, dat houd in iets dat goed ging of iets waar je zin in hebt inj de toekomst. Iets positiefs.

Daarna komen de ‘losse eindjes’. Dingen waar we de vorige week niet aan toe gekomen zijn of waar we op terug willen komen.

Na de losse eindjes gaan we verder met de thema bespreking. Thema bespreking bestaat het grootste deel uit psycho-educatie. Psycho-educatie houd in dat er verteld wordt over wat is trauma? Wat is DIS ? Etc.. dus uitleg van het ziektebeeld..

daarna doen we een grondings oefening. Deze week moest je iets, een voorwerp, uit de ruimte benoemen en daar twee uiterlijke kenmerken van benoemen. Dus bijvoorbeeld; ik zie een lamp, hij is groot en grijs.

Daarna hebben we weer even kort pauze van vijf minuten.

Dan komen we weer terug in de gespreks ruimte om vervolgens om de beurt te vertellen hoe de dag was gegaan en wat we straks na de therapie gaan doen.

Als afsluiter eindigen we met een lunch.

Na de lunch heb ik om de week nog een individueel gesprek met de verpleegkundige. Vandaag ook weer, maar niet echt iets bijzonders besproken eigenlijks.

Na al deze therapieen word ik om half twee weer door de taxi op gehaald, om rond twee uur weer thuis te zijn.

Het was een slopende dag.

 

 

Hoe het gaat 12-01-2013

De laatste periode niet veel geschreven. Ik zal even een update geven van de stand van zaken tot nu toe.

Ik heb inmiddels drie pianolessen gehad. Het zijn leuke lessen, ik heb alleen een beetje het gevoel dat de muziekstukken waar ik mee bezig ben te moeilijk voor me zijn. Maar ik blijf dapper door oefenen en hoop dat het me lukt.

Ik heb het heel druk gehad zo rond de ‘feestdagen’. Hierdoor ben ik minder vaak naar de sportschool geweest.

Inmiddels ben ik er aan het over nadenken om te stoppen met de sportschool. En wel om de volgende redenen; in februari ga ik starten met een nieuwe therapie. In het TRTC, het trauma centrum van Assen. Dit is groepstherapie speciaal gericht op mijn diagnose DIS (NAO). Dit gaat waarschijnlijk veel energie kosten.

Daarnaast wil ik misschien nog een dag werken in het atelier waar ik al werk. Ik vind het daar leuk. Soms wel moeilijk maar vooral leuk. Het is een van die dingen in mijn leven die iets makkelijker gaat dat de meeste dingen. Het maakt het leven een stukje draaglijker..

kortom ik krijg het druk. Om daarnaast drie keer in de week te sporten met een lijf dat niet meewerkt is mij dan te veel gevraagd. Minder sporten zou wel kunnen, maar eigenlijk zou ik dan alleen de maandag ochtend kunnen en 1x in de twee week op vrijdag. Dat vind ik gewoon zonde van het geld. Dan ga ik liever in mijn eigen tijd wandelen en sporten maar dan thuis.

 

 20-11-2012

hoe het gaat 

Psychisch gaat het weer es erg, erg slecht. Mijn leven met alle inhoud die het tot nu toe heeft is aan het stabiliseren. Maandag sportschool, en therapie. Dinsdag egelhuus, woensdag sportschool, donderdag atelier en vrijdag weer sportschool. En verder nog losse afspraken. Zoals de diëtist en de psychiater. Vanaf deze week komt er, waarschijnlijk op vrijdag, pianoles bij.

En daar heb ik erg veel moeite mee. Ik ben het niet gewent. Ik heb nooit echt een stabiel leven gehad. Er is altijd wel iets geweest dat negatief was. Of dat erg zwaar was om vol te houden. Nu is er niets dat moeilijk is. Nou ja zo lang ik zelf niets creëer dat moeilijk is.

Nu doe ik mezelf zulke erge dingen aan (die ik niet ga benoemen!) om onrust te creëren. Het klinkt misschien heel raar maar ik weet geen andere weg om er mee om te gaan.

 

Op zoek naar een jas.

Sinds ik sinds januari ben aangekomen in gewicht pas ik mijn winterjas niet meer, daar ben ik recent achter gekomen. Dus moest ik opzoek naar een nieuwe winterjas. En dit is best wel een hele opgave. Maar misschien moet ik er wel bij vertellen ik ben erg kieskeurig en in kledingstijl een beetje alternatief. ‘nu had ik een hele leuke winterjas op een internetwinkel gezien. Maarja ik wil toch liever een jas passen voor ik em koop. Dus eerst maar eens verder zoeken. Winkel afgestruind in Hoogeveen en Groningen. Nu had ik in Groningen een hele leuke jas gezien, maarja die was natuurlijk veel te duur. Dus toch maar weer verder zoeken. Zoeken zoeken en zoeken maar niets gevonden. Want alles viel tegen in vergelijking met de jas die ik op internet had gezien.

Na lang piekeren toch maar de jas besteld. In spanning gewacht tot de jas er was. En toen kwam de jas.. direct uitpakken natuurlijk, en passen uiterraad. Want ja het is natuurlijk spannend of de jas wel past.. en ja hij past ! En staat ook nog eens super leuk!!

 

Wie zijn echte vrienden..

toen ik in de kliniek terecht kwam in 2008 kwam ik er wel achter wie wel en wie niet mijn vrienden zijn. Er bleven slechts twee mensen over. Waar ik nu nog steeds contact mee heb..

qua vrienden en niet vrienden dacht ik het ergste wel gehad te hebben. Ik wist op wie ik kon rekenen en wie niet.

Nadat ik de kliniek uit was ging ik begeleid wonen. Het ging nog steeds niet goed met me. Ik leerde in mijn nieuwe omgeving veel nieuwe mensen kennen. Één daarvan werd in die twee jaar dat ik hier nu woon een echt maatje. Samen op pad, leuke dingen doen, we konden bij elkaar terecht als het even wat minder ging. Nu gaat het de laatste paar weken wel erg slecht met mij. Veel te veel zelfbeschadeging, erg negatief, en veel zeggen dat ik dood wil. De vrienden die ik al langer ken (eentje ken ik al 17 jaar de ander al 6 jaar) steunen me. Een vriendin zit zelf ook niet happy in d’r vel. We hebben veel steun aan elkaar. Mij maatje die ik hier in Hoogeveen heb leren kennen steunde me eerst ook. Maar nu heeft hij het toch nog af laten weten, via een whatsapp (voor mensen die niet weten wat een whatsapp is, dat is een soort van sms). Ik had dit niet verwacht. We hebben al zo veel mee gemaakt samen. Dit had ik niet aan zien komen. Nu het zo moeilijk gaat heb ik juist mijn vrienden nodig. Wil hij tijdelijk geen contact meer met me. Nou wat mij betreft mag het wel voor altijd blijven. Wie het in moeilijke tijden laat af weten is geen echte vriend vind ik!

 

 16-10-2012

 

Onhandig

zo”n ander halve week geleden ben ik zeer onhandig geweest. Ik ben met mijn (driewiel)fiets met de rechter achterband over een dikke stoeprand geknald. Met alle gevolgen van dien. Eerst had ik er nog niet zo”n erge last van. Maar inmiddels wel. Ik heb een zere kont . Ooh sorry, ik zal het anders zeggen. Want volgens mijn medemensen klopt het niet helemaal.. mijn stuitje doet zeer, heel erg zeer. Ik zit nu ook niet, ik lig op mijn buik met mijn armen over de bank leuning waar de laptop op de poef staat. Zoals ik al zei het doet erg zeer. Bij mijn stuitje zit er een dikke knobbel wat voelt als een stuk bot dat niet goed staat. Nu ben ik vanmorgen naar de huisarts geweest..

nu blijkt dat het botvlies van het staartbotje beschadigd is. De huisarts was maakte een opmerking die ik niet zo grappig vond, bij binnenkomst. ‘ga zitten, tenminste als dat wil’ zei hij.. ik kon er niet echt om lachen maar dat komt denk ik meer omdat ik het sowieso niet zo goed met mijn huisarts kan vinden.

Nou hij moest er natuurlijk ook even naar kijken.. ik kan u vertellen dat is niet prettig. ‘zeg maar als het pijn doet’, zei de huisarts. Nou ik gilde het zo wat uit van de pijn ..

nu komt het leuke nieuws; ik zit er voorlopig nog wel mee..

is veel rond lopen, en niet te veel zitten, en verders rustig aan doen…

  01-10-2012

Therapie

vandaag weer naar therapie geweest. Ik was vandaag erg chaotisch en de therapie liep niet helemaal zoals vorige therapiesessies liepen. De laatste tijd maak ik stapjes vooruit of zo iets. Al vind ik dat wel moeilijk om over mezelf te zeggen. De laatste weken/maanden bespreek ik stukjes van mijn verleden. Van al de ellende die ik heb meegemaakt als kind zijnde. Het is erg moeilijk en zwaar om dat te bespreken. Ik heb het nooit eerder besproken, het is ook wel een beetje vreemd voor me om die dingen te bespreken. Want met wie bespreek je nou dingen waar je je voor schaamt of waar je bang voor bent dat het bij de ‘verkeerde’ mensen terecht komt. Nou bij een psychologe dus.

Mijn psychologe is best wel aardig, we kunnen goed met elkaar overweg. Dat is ook wel handig want als je niet met elkaar door een deur kan om het zo maar even te zeggen heb je toch echt een probleem bij therapie. Nu gaat de therapie niet heel erg voortvarend maar ik doe wel kleine stapjes. Er over praten is al moeilijk genoeg zeg maar.

22-09-2012

Nu nieuw bij mijn foto’s natuur, foto’s van Astrum en Luna!! 

Astrum & Luna

mijn kat Astrum is een soms een monstertje. of zeg gerust maar een monster.

een hele poos geleden had ik een gesprek met mijn psychologe bij mij thuis.  tijdens dat gesprek  deed mijn kat opeens raar.

ze (Luna, mijn andere kat) had  een veer in haar bekje. ik direct met lichte paniek naar mijn kat toe om de veer uit haar bek te halen.

waarop mijn psychologe zei; het is een kat, die eten ook muizen en volgels,  dat zijn ze wel gewend. waarop ik zei;  mijn katten doen dat niet !

natuurlijk weet ik beter. en ooh wat werd ik daar laatst mee geconfronteerd.

Astrum had een hele gekke stunt voor een kat.  hij is het kanaal in gesprongen  naar een waterhoentje! het waterhoentje heeft het niet overleefd helaas.

hij stonk  verschrikkelijk en was ontzettend vies. en aangezien mijn kat ook in huis rond loopt heb ik hem direct maar even met kattenshampoo gewassen. 

wat hij dan weer niet leuk vond, gek genoeg..

nadat incident heb ik hem eens streng toe gesproken, maar helpen doet het niet natuurlijk.

zo had hij twee week geleden weer zo’n stunt, waar de buurt niet blij mee was.

hij vermoorde een duif. en mijn Luna at vrolijk mee. over drie tuinen in de straat lagen de veren verspreid.

dat Astrum zoiets doet heb ik nu geaccepteerd. hij is soms gewoon een monster.

maar dat Luna mee at  valt me wel van haar tegen. ze wordt sowieso wel wat rebelser.. 

zo nu en dan springt ze op het aanrecht, of zit ze op tafel.

wat ze best weet dat baasje niet wil hebben. en als ik maar ook een blik werp springt ze er al weer af.

   desondanks houd ik wel van mijn monstertjes.  ook al zijn ze soms, of vaak rebels.

 

 

12-09-2012

Het egelhuus

ik werk al een tijdje bij een egel opvang.   en ooh wat is het daar nu leuk.

 want er zijn baby egels ! echte babys!  en wat zijn ze schattig   zo ontzettend klein.

hieronder  kun je zo”n baby zien. dit is de kleinste baby die ze hebben. niet groter dan de helf van een pen..

helaas heb je af en toe ook met sterfte te maken. zo was er een paar weken lang een Grote egel met een gat in zijn rug.

ik had  het te doen met het schatje.  iedere week maakte ik keurig zijn hokje schoon. en sprak hem even toe dat ie weer beter moest worden.

maar helaas ze hebben hem alsnog moeten laten inslapen.

maarja dat weet je, zulke dingen horen er bij..

ik heb het er hartstikke naar mijn zin op de egelopvang.

de egels zijn lief, nouja meestal dan, soms steken ze een beetje. de mensen zijn top.

en het is er gewoon erg gezellig!

bedankt mensen van de egelopvang!

vakantie verslag 

zo, inmiddels is mijn vakantie al weer ruim voorbij en de werk week alweer begonnen..

even een klein verslagje van de vakantie.

zaterdag 28-07-2012: ’s morgens komt mij broer mij om half 8 ophalen. het is erg vroeg maar ik sta optijd klaar.

na mijn spullen in het busje gelegt te hebben begint voor mij de lange reis naar frankrijk. maar eerst nog naar Lent toen. naar mijn andere broer en schoonzusje.

we komen wat aan de late kant aan in Lent. omdat we recht door arnhem werden gestuurd volgens de route beschrijving.

een maal daar schiet het nog niet echt op. broer en schoonzus treuzelen een beetje..

maar eindelijk kunnen we vertrekken. ik heb de achterbank voor mij alleen. de rest zit met zn allen voorin.

bijna de hele reis slaap ik tot we bijna bij het huisje zijn..

wew worden in het Frans welkom geheten in het huisje. het is een leuk huisje.

dag twee en dag drie niet veel bijzonders gedaan. alleen beetje de omgeving verkent..

dag vier dinsdag 31-07-2012 :

’s morgens staan we bijtijds op. we gaan naar een kasteel.

het is zo’n 35 km rijden vanaf het huisje.

het is een groot kasteel. het kasteel is deels gerenoveerd. er zijn erg veel toeristen. het is het best bezochten kasteel in heel Frankrijk.

zelf vind ik de binnenkant van het kasteel niet veel aan. klein ruimte met hele grote meubelen..

dag vijf woensdag 1 augustus :

we gaan naar het apen bos. bij de ingang van het bos krijgen we een uitleg in het engels.

de meneer verteld ons dat je de apen niet mag aan raken. als je de apen voert moet je je hand plat houden. Als we door het bos lopen zien we veel apen. Het zijn berberapen. Het voeren is leuk. De aapjes hebben hele zachte nageltjes die over je hand heen glijden als ze de popcorn pakken..

na het apenbos gaan we naar een kasteel waar roofvogel zijn. Er wordt een show gegeven met de vogels. Een fransman verteld aan een stukdoor over de vogels, maar wat ie verteld, ik heb er geen idee van. Van mijn mag hij ook wel even z’n mond houden. De vogels vliegen vlak over het publiek heen.. na de show bekijken we het kasteel nog even. Ook kun je de vogels bekijken van redelijk dicht bij. Ze zitten met een ketting aan hun poot vast aan een paal. Een enkeling zit ook in een hok nog. De condo is de grootste vogel die ze hebben. Die heeft een spanwijdte van 3,15m.

’s avonds gaan we met z’n allen nog bbq. Het was een lange dag..

dag 6 donderdag 2 augustus:

we gaan Nancy, de stad! Nancy is een grote stad in frankrijk. In Nancy heb je een heel mooi groot plein. Met gouden hekken.

Na een heel stuk door de stuk geduwd te zijn (ik zit vandaag in mijn rolstoel) vinden we een overdekt winkelcentrum.. in dat winkelcentrum komen we een claire’s tegen. Dat is een heel leuk sieraden winkeltje. Ik had met mezelf afgesproken dat ik geen oorbellen zou kopen maar toen ik badeendjes oorbellen tegen kwam kon ik ze niet weerstaan. En aangezien er een aanbieding van 3 paar voor 2 was heb ik uiteraard drie paar oorbellen gekocht.

De laatste dag voor vertrek.

Om toch maar de dag te vullen gaan we naar een aquarium. De folder ziet er veel belovend uit. Maar bij aankomst blijk het toch best tegen te vallen. Het ziet er alleemaal wat vervallen uit. Er zitten hier en daar wel mooien vissen. Maar de hokken zien er niet al te best uit en zijn ook veel te klein..

zaterdag weer vroeg richting huis. Het was een mooie week..

 22-07-2012

bijna vakantie

nog een week te gaan en dan ga ik met vakantie. ik ga voor het eerst in mijn leven naar frankrlijk op vakantie. ik ben wel eerder een dag in parijs geweest met school maar nooit echt met vakantie in frankrijk. ik ga samen met mijn twee broers en de vriendin van mijn oudste broer. de vakantie was nog een heel gedoe. ik wilde eigenlijks naar Zweden. naar de Hardangger Jokulen Die ligt aan de noordkant van de Hardannger Vidda. de Hardangger Jokulen is een gletjer. ik ben daar één keer eerder geweest. maar toe liepen we de verkeerde kant op en zijn we nooit bij de gletjer aangekomen. we hebben hem alleen van een afstand gezien. ik wilde graag nog een keer terug. het probleem is, ik loop niet zo goed. je loopt daar in de bergen met de zware rugzak op je rug. het terein is ruig. daar moet je lichaamelijk gezond voor zijn. helaas ben ik dat niet. mijn ouders dachten dat kan ze wel, als ze voldoende rust neemt, maar twee kilometer op een dag loop moet het wel lukken. maar ik denk niet dat dat lukt.  na allerlei overwegingen toch besloten dat durf ik toch niet aan helaas.

in eerste instantie geen andere plannen gemaakt. maar mijn ouders pushten me een beetje om er toch over na te denken. wat wil je dan wel en wat is haalbaar?

gepeinsd en gepeinsd. met wie zou ik op vakantie kunnen? mijn ouders hebben mijn broers gevraagt of ze met mij op vakantie wilden. ik was daar niet blij mee. ik wil zelf mijn gezelschap kunnen kiezen. maar uiteindelijk is er wel een acceptabel plan uit voort gekomen.

we gaan dus met zijn viertjes naar frankrijk.

ondanks dat het niet is wat ik in eerste instantie wilde, heb ik er vrede mee. en ga ik proberen het beste er van te maken.

ik hoop dat het, ondanks de gedachten aan wat ik had gewilt, het toch nog een beetje leuk wordt. ook al is dat nu al moeilijk genoeg.

want zo heel goed gaat het niet met me de laatste tijd.  

 

 15-07-2012

 

tijd

tijd vliegt voorbij.  veel gebeurd zo in meer dan een jaar tijd. zo was ik afgelopen vrijdag bij de uitreiking van mijn broer’s diploma. hij is geslaagd voor de studie MBRT - Medische Beeldvorming en Radiologische Technieken. het was een lange dag maar wel.  eerst opgehaald door mijn andere broer en mijn ouders met de auto. toen door naar het andere uiteinde van dit landje. bijna de hele dag in de auto gezeten, althans zo voelde het. eindelijk in eindhoven aangekomen, wel is waar drie kwaartier te, maar nog op tijd voor de uitreikingen zelf, want we zaten compleet vast in neimegen. ik ben trots op mijn broer dat hij geslaagd is, ook al had ik het ook niet anders verwacht eigenlijks. want hij kan goed leren, en ik hoor alleen maar lof over hem. soms ben ik een beetje jarloers op hem. hij heeft een leuke vriendin, een eigen huisje, twee katten, en zelfstandig leven, veel vrienden, nu een studie goed afgerond. en kan nu mooi aan het werk en zal goed verdienen waarschijnlijk. het lijkt hem redelijk voortvarend te gaan. als ik kijk naar mijn eigen leven is dat totaal niet zo. al moet ik zeggen de laatste tijd is er veel veranderd.  sinds vorige week heb ik er een baantje bij op een kinderboederij. de eerste dag was rampzalig. ik had niet verwacht dat er zo veel kinderen zouden zijn. het viel mij erg zwaar. ik hoop dat volgende week de tweede week beter zal gaan. misschien dat ik er dan beter op voorbereid ben. afgelopen donderdag ben ik bij een atelier geweest, waarschijnlijk ga ik daar werken. over twee week ga ik daar een dagje mee draaien. in september heb ik er nog een baantje bij. bij de naschoolse opvang voor kinderen. daarnaast ga ik ook nog gewoon naar de egelopvang. dus straks heb ik vier baantjes.

druk dus. totaal anders dan twee week geleden. toen had ik nog niets behalve af en toe naar de egelopvang. nu staat mijn week voledig vol gepland. daarnaast heb ik ook nog gewoon therapie bij mijn psychologe in groningen.  in januari 2013 komt er nog wat bij. 1x in de week krijg ik dan groeps therapie in assen. bij het traumacentrum.

ondertussen probeer ik mezelf een beetje rustig te houden. en dat lijkt aardig te lukken. zelfbeschadiging is de laatste tijd veel minder dan eerder. ik hoop dat het lukt om dat vast te houden als het straks zo druk is. maar heb er erg mijn twijfels over.

 

 20-05-2011

LONG TIME, NOT SEEN

POOSJE NIET MEER HIER GEWEEST.  ZO’N DRUKTE, VOORNAMELIJK CHAOS. IN  EN ROND HET HUIS EN HUISGENOOT, IN MIJN LICHAAM EN IN MIJN HOOFD. ERNSTIGE ZAKEN GESPEELD. NIET DAT HET OVER IS, WANT HET GAAT MAAR DOOR EN DOOR.

ZAKEN DIE SPELEN: DOET HET ER TOE? NEE NIET RELEVANT. MAAR OM HET NIET ZO VAAG TE HOUDEN, NOEM IK HET ALGEMENE ERVAN. DRANK, DRUGS, VEEL DRUGS, DRUGS EN MENSEN DIE ER NIET MEE OVERWEG KUNNEN, GEVECHTEN, GEVECHTEN DIE TE VER DOOR GAAN, ER VALLEN MENSEN, EN RELATIE DIE NIET GOED GAAN. HET LIJKT WEL ALSOF IEDEREEN HET PAD AAN HET KWIJT RAKEN IS. EN WIE IS DAAR DE DUPE VAN? IK, DE BUURMAN, VRIENDEN VAN, MAAR VOORAL DAT ENE KLEINE MEISJE VAN DRIE. MIJN KLEINE HUISGENOOT. WANT OOH WAT ZIJN KINDEREN GEVOELIG VOOR CHAOS. ZE KRIJGEN ALLES MEE, BEWUST EN ONBEWUST. IK HEB ZO MET HAAR TE DOEN EN NIEMAND DIE HET ZIET.  

VOEL ME DAARDOOR NIET VEILIG IN EIGEN HUIS. WAAR KAN IK OP VERTROUWEN? HOE KAN IK WETEN WAT ME NU WEER TE WACHTEN STAAT? WIE IS WAAR VERANTWOORDELIJK VOOR? WAT ALS HET ECHT TE VER GAAT? IS DAT NIET ALLANG GEBEURD? WAAR BEN IK VERANTWOORDELIJK VOOR? HOE VER WORDT IK ER IN MEE GETROKKEN? DOE IK STRAKS OOK ‘VERKEERDE’ DINGEN? WAAROM LIJKT NIEMAND TE ZIEN DAT DIT NIET GOED GAAT?

ZO VEEL VRAGEN DIE DOOR MIJN HOOFD SPOKEN, ZO VEEL VRAGEN WAAR IK GEEN ANTWOORD OP WEET.  WAAR KAN IK TERECHT?

IK WIST HET NIET.  WANT WAT GEBEURD ER MET MIJ ALS IK IEMAND ZOU ‘VERLINKEN?’ WANT IK WEET ZEKER DAT DE ANDER DAT ZO ZOU ZIEN. ZIJ ZIJN MET MEER, ZIJ ZIJN STERKER. 

 

IEDERE WEEK HEB IK GESPREKKEN BIJ EEN PSYCHOLOGE. EERST DURFDE IK ER NIET OVER TE SPREKEN, WANT WAT MOET ZIJ MET ZULKE INFORMATIE DOEN? STRAKS VERLINKT ZIJ NAMENS MIJ.

PAS TOEN HET MIJ ECHT TE VER GING, GING IK ER OVER NADENKEN ER OVER TE SPREKEN. VANDAAG DAT OOK GEDAAN, BIJ MIJN SPYCHOLOGE. NU HET AL UIT DE HAND IS GELOPEN KAN ZIJ NIETS DOEN. IK WEET NIET HOE HET NU VERDER ZOU GAAN, DUS VALT ER NOG NIETS TRE VOORKOMEN .

 

DE ENERGIE IS VOOR VANDAAG AL OP. DUS STOP NU OOK MET TYPEN.

OVER EEN NIET AL TE LANGE TIJD ZAL IK HIER WEER WAT ACTIEVER PROBEREN TE ZIJN.

 09-04-2011

Rolstoel vriendelijk

we rijden de xenos in. Eerst opstakel komen we al snel tegen, het poortje. De rostoel pas er niet tussen. Tja dan maar bij de kassa langs. Het tweede obstakel, het personeel. We mogen daar niet langs, ze zullen het poortje even uit elkaar zetten. Hij zoek een sleutel, kan het niet vienden. Belt naar ‘achter’. Er komt een mannetje bij. Hij zoek de sleutel, nou vijf minuten later is die sleutel eindelijk gevonden. Hij stop de sleutel in de zijkant van de paal van het poortje. Waarachtig hij trekt zo die paal uit de grond, ik wist niet eens dat dat kon, en zet het opzij. Laat ons er langs en zet de paal weer terug. Eenmaal in de winkel zoeken wij naar multomappen. Hele winkel door gerede, nou ja hele? Alleen lang de paden waar die verrekte stoel door kan. En het past ook maar net. In afwachting wanneer we tegen de eerste schappen zullen op botsen en de winkel daar mee overhoop halen. Vooral bij het glaswerk is het extra spannend. Gelukkig niet gebeurd.

Bij de kassa aan gekomen niet gevonden wat we zochten. Vragen of we het misschien over het hoofd hebben gezien, je weet maar nooit. ‘nee, wij verkopen geen multomappen’ kregen we als antwoord. Had u dat niet eerder kunnen vertellen!

Eenmaal buiten de winkel haal ik opgelucht adem, eindelijk die enge en onvriendelijke winkel uit.

als ik de deur uit ga doe ik dat meestal met een rolstoel. Langzaam aan ben ik er achter gekomen dat deze wereld totaal niet rolstoel vriendelijk is. Stoepen die geen afrit hebben. Of maar aan een kant van de weg en niet aan de andere kant. Loop paden die schots en scheef zijn. Winkel met te smalle kassa’s of maar één kassa die voor rolstoelgebruiker is. Waar ook nog eens de langste rij staat. Ingangen met een trap of hoge drempel, zware deuren die je zittend niet open krijgt. Ik kan zo wel uren door gaan! Er moet wat veranderen daar aan! Wij rolstoelgebruiker zijn ook gewoon mensen die ook naar buiten gaan en naar winkels toe willen.

Maar het ergste vind ik nog de mensen zelf. Het xenos-personeel deed erg sacherijnig bij mij binnenkomst. Ik hoorde ze nog net niet zuchten. Ik kan er toch ook niets aan doen dat ik niet goed kan lopen en een rolstoel nodig heb? Of wel soms?

De gemiddelde burger weet ook al niet wat ie met ‘iemand zo als ik’ aan moet. De een begint tegen je te praten alsof je een klein kind bent. De ander kijk geïrriteerd met een blik alsof je een last voor ze bent. Soms gaan ze ook snel voor je staan bij de kassa. De een kijkt weg de ander kijkt je aan met een blik van medelijden.

Hallo mensen! Ik ben een normaal mens, behandel me dan ook niet anders.

                                                                                                                           

 02-04-2011

drukte

wat een drukke week! meestal ziet mijn week er uit met meestal 1 of twee afspraken. maar deze week deze week niet. iedere dag moest ik wel naar een afspraak toe! aan het begin van de week besloot ik dat ik de hele week in mijn bed blijf liggen. maar toen het er op aan kwam, deed ik dat niet. maandag harp-les afgezegt, wel bootschappen wezen doen. dinsdag naar de huisarts. woensdag naar psychiater wat zo’n drie kwartier reizen is. donderdag, naar psychologe ook drie kwartier ver weg. vrijdag, ID-kaart ophalen, naar de apotheek en op zoek naar een leuke multomap in een winkel die geen multomappen verkoopt.

ja, en iedere dag bezig geweest met mijn huiswerk voor de psychologe.  wat veel werk is, misschien ook vooral dat ik het meer zelf doe dan dat gevraagt is.

nu eindelijk even, heel even rust.  althans dat dacht ik zo. maar daardenkt mijn poes toch echt anders over. die vind dat ze te weinig aandacht krijgt. dus zet ze maar de nageltjes in mijn huid. om te laten weten, ‘ik ben er ook nog’. oke, misschien heeft zij en haar broer iets minder aandacht gekregen dan normaal en heb ik het wel even verdient zo gepijnigt te worden door nagels.

maar ook de hond die halverweg deze week het huis in kwam lopen zamen met  mijn huisgenootje. die blijkbaar impulsief besloten heeft deze hond mee te nemen. echter niet op de hoogte dat honden hier niet toegestaan zijn. dus hond lief moet weer weg.

huisgenoot niet thuis, maar hond wel. ze jankt. rust aan mijn hoofd wordt ook gestoord. blijkbaar gunt niemand mij even rust. nou ja dan zeggen we maar ‘blijven lachen en doorhebbelen’.

                                                                                                                   

 24.-03-2011

 

eerste colum

zo, daar zit ik dan. mijn eerste echte colum aan het schrijven.  goh, voelt wel raar, zo’n eigen site.

benieuwd wat er mee gebeuren gaat.  zal iemand het zien? zal er uberhaupt  iemand op kijken? allemaal vragen die er nu door mijn hoofd gaan. wat wil ik hier voor mezelf mee berijken? nou daar heb ik een antwoord voor u op. ik wil mijn creatieviteit met u delen. ik schrijf veel, over van alles en nog wat. over mezef, het verleden, over alledaagse problemen waar iedereen tegen zou kunnen lopen, bijzondere gebeurtenissen, nieuwsberichten,  cortom van alles en nog wat.  mbuiten schrijven  heb ik ook veel interesse in muziek en fotografie. waarschijnlijk ga ik met mijn muziek  niets doen hier op de site, dat hou ik lekker voor mezef.  voor de fotografie heb ik een map aan gemaakt.  mijn leven is nog niet hee lang aan de gang, al voelt het veel langer dan dat de werkeijkheid mij verteld. mijn herinneringen bevatten  vee nare dingen . waardoor ik tegenwoordig  nog vee aan herinnert wordt. ik ziit met psychische problemen. ik ben niet altijd mezelf. al is die stoornis nog niet volledig oficieel op papier gezet. maar goed, wat moeten we tegenwoordig nog van de psychiatrie denken?  worden er niet te veel mensen te snel gediagnostiseerd?

en pilen toe  geschreven? volgens mij wel. ook ik behoor bij die groep. ik ken al redelijk wat mensen, met een diagnose, inclusief medicatie e.d. waarvan ik denk, ’is dat nou echt nodig’.  moet er direct weer van die pillen in?

bij sommige is het nodig, maar bij sommige is het niet nodig.  bij mij helaas wel. althans, ik ben er aan begonnen, nu zo’n jaar geleden,  en er van af komen.? tjah dat is niet zo gemakkelijk as dat het lijkt. maar goed toen het me werd voorgesteld was ik niet zo ‘verstandig’ aan het nadenken zoals ik dat nu wel doe.

maar goed, ik ben dus psychatries patient. vele  diagnoses voor zien komen. maar de leerte en aatste, is de eerste waar ik het mee eens kan worden. de eerste; PTSS, de laatste; disosiatie-stoornis.  zoals ik hierboven a neer zetten, ik ben niet altijd mezef.  ik raak tijd kwijt waar in ik niet weet wat mijn lichaam heeft gedaan. dan ben ik iemand anders. hoor verhaen over mezelf, waarvan ik me niets kan herinneren. PTSS loop daar sterk in over. want de oorzaak van al deze ellende zijn die nare gebeurtenissen.  doorvoor ook in behandeling bij een psychologe en psychiater. iedere week heen en weer naar Groningen. wat is dat een pokke end van uit Hoogeveen!

nou is het wel weer genoeg over psychatrie e.d.. er zijn wel leukere dingen in de wereld,  al vraag ik me soms af ‘wat’?

ijulie zullen mij leren kennen via deze site. mijn eigen kant en mijn andere kanten.